Rijdend door landen als Rwanda en Uganda zie je een hoop
armoede. De regeringen doen er veel aan educatie gratis aan te bieden aan de
talloze arme kinderen. Kinderen die ik zie rondlopen in vieze kleren zijn meestal
aan het werk of niets aan het doen.
Ik loop in Fort Portal in Uganda Harrie van den Hout tegen
het lijf. Deze kwieke 80-er, arts, heeft in zijn werkende leven veel in Afrika
gewerkt als long –en tropenarts en heeft een mooie stichting opgezet: Poor
People’s Fund (http://www.poorpeoplesfund.com/).
Ik word geraakt door zijn verhaal omdat het bevestigd wat ik
zie onderweg. Ik zie namelijk heel veel arme kinderen door de weeks hangend op
straat of werkend op het land of lopend langs de weg met iets op het hoofd. Hoe
kan dat als er onderwijs is?
Harrie legt dit mooi uit. Er zijn twee grote problemen die
ervoor zorgen dat dit gebeurd. Op de eerste plaats de enorme overbevolking. De
bevolking van Uganda is in de afgelopen 20 jaar verdubbeld naar 37 miljoen. De
klassen zijn zo groot dat er nauwelijks goed onderwijs kan worden gegeven.
Verder is het niveau van de leraren zo laag dat de kinderen nauwelijks iets
zinnigs leren.
Verder liggen de scholen te ver voor veel van de kinderen.
Veel kinderen moeten 15 kilometer heen en terug lopen voor onderwijs en dit is
te veel.
Harrie reist rond met een dame, voor het eerst in Afrika, om
te kijken wat er nodig is om met zijn stichting hier verbetering in te brengen
. Het valt de dame, een oud lerares, op dat de kwaliteit, de methoden en
materiaal veelal afwezig zijn.
Resultaat: 1/3 van de bevolking is analfabeet. Zo breng je
een natie niet naar een volgend niveau.
Als je kijkt naar de stichting dat heeft dat als
uitgangspunt om specifieke mensen in de regio, die ‘eager’ zijn om te leren te ondersteunen in hun
educatie om er zo voor te zorgen dat zij de volgende generatie kunnen opleiden.
Er moeten betere leraren worden opgeleid en de scholen moeten naar de kinderen
toe. Scholing en educatie zorgt er namelijk voor dat de volgende generatie met
meer kennis een hoger niveau haalt en het land ontwikkeld.
Verder zorgt de stichting ervoor, dat in de gebieden met een
te grote afstand naar de school scholen worden gebouwd.
Terwijl we zitten te praten valt het woord ‘
bevallingsletsel’. Ik heb geen idee wat het betekent, maar als Harrie begint te
praten valt het me op, dat het naast een medisch probleem een enorm sociaal en
educatief probleem is.
Wat is er hier aan de hand? Door de onderontwikkelde
voedselinname gecombineerd met het dragen van zware lasten (hoofd,
broertjes/zusjes op de rug) is de bekkenopening bij jonge vrouwen niet groot
genoeg.
Gevolg van deze misvorming is dat vrouwen bij het bevallen
hun kind niet kunnen baren. Het kind overlijd en de vrouw loopt ernstige schade
op aan de blaas, schede en endeldarm.
Het sociale gevolg van dit is schokkend. De vrouwen lekken
urine en ontlasting en dit ruikt natuurlijk vreselijk. De stinkende vrouwen
worden overal geweigerd en worden sociaal buitengesloten. Tel daarbij op dat
het baren van een dood kind een enorme schande is en het drama is compleet.
Deze vrouwen kunnen op een aantal manieren geholpen worden.
Medisch door ze te
opereren en de schade te herstellen.
Educatief, door de vroedvrouwen te leren de te kleine
bekkenopening te herkennen en aan te geven dat de bevalling d.m.v. een
keizersnede uit te voeren (kosten echoapparaat USD 300). Verder door vrouwen
die hun eerste kind krijgen te vertellen dat ze zich moeten laten checken op de
bekkenopening om hen veel ellende te besparen.
Sociaal door het verhaal te vertellen aan andere mensen
zodat de vrouwen weten dat ze geholpen kunnen worden. Het is zo belangrijk door
de geholpen vrouwen hun verhaal te laten vertellen.
Harrie vertelt het verhaal van een dame die assisteert bij
operaties. Hij moedigt haar aan de doktersopleiding te volgen en gebruikt het
fonds de opleiding te betalen. Ze is nu arts, heeft inmiddels veel operaties
gedaan (december 2016: 23) en leidt anderen op.
De methode werkt. Deze vrouw kan zichzelf voorzien en kan het
verhaal vertellen.
Het belangrijkste wat uiteindelijk gebeurd is de geholpen
vrouw te begeleiden in de ‘ re-integratie’ thuis en te vertellen dat er wat aan
gedaan kan worden en dat deze operaties veelal gratis worden uitgevoerd. Dit
wordt ook via de radio ‘ de wereld in gebracht’.
De stichting volgt het principe ‘ op eigen kracht door
overdracht’ en dit is een mooi streven. En het werkt. Het is misschien een
druppel op een gloeiende plaat, maar educatie op welk gebied dan ook
(overbevolking, ontbossing, schade aan de eco-omgeving) is belangrijk om de
volgende generatie in te laten zien dat doorgaan op deze manier niet de juiste
is. Verandering is nodig.
Doordat geld gebruikt wordt voor opleidingen is het nodig
voldoende fondsen te werven om te opleiding die beloofd is aan de geselecteerde
mensen te continueren.
Je kunt ze ook op Facebook volgen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten