Mensen die het hebben en mensen die het krijgen..

Na een laatste melancholische blik op de met ochtendzon bedekte bergen van Leh nemen we de oogverblindend mooie vlucht over de Himalaya komen we aan in Delhi.

Tja, das weer even slikken na het relaxte Leh...mijn contactpersoon blijkt er niet te staan (of ergens anders who knows) en ik regel een paar taxi's die ons -met een knettergekke rit- naar het hotel brengen (NB: keren op de snelweg..mag dat? Als iedereen het doet wel..haha....; Tijdens het rijden de deur opendoen en half uit de auto hangend roepen dat de bagage gewoon nog op het dak ligt.....'nóóóóóó problem sir!'...; En ze kunnen gewoon ducktape op de claxon plakken...scheelt drukken...). Of we ze even willen wijzen waar het hotel is...en daarna ook nog eens 100 roepi meer willen dan afgesproken....welcome back in Delhi..

De volgende ochtend gaan we op weg naar Agra. De treinreizen in India zijn uitstekend en we arriveren op tijd in Agra. Een stad nog viezer dan Delhi. Waar ze de koeien uit Delhi verdreven hebben lijkt het wel of ze ze hier heengedreven hebbben. Verder zien we honden, ratten, kamelen, drommedarissen, apen, vogels en alles wat kan bewegen. De stad is doorklieft van vuil en ons is het een raadsel hoe mensen hier kunnen leven. Een paar van onze groep wagen het erop en trekken diep het stadje in en zien dingen die niet op een camera passen. Een van hen zegt: "ze zouden onze kinderen een week naar India moeten sturen om ze te laten beseffen hoe goed ze het hebben, je kunt dit niet op beelden uitdrukken, je moet het zien, ruiken en voelen".
Een waarheid als een (indische) koe.

We gaan daarna gewoon door met ons leven en bezoeken het Rode Fort van Agra.

Een prachtig gebouw met een keur aan prachtige verhalen en mythes over de 'emperor' en zijn vrouw(en). Geweldig te zien hoe de machthebbers destijds in staat waren verschillende geloven te wille te zijn: moslims en hindi hand in hand. Kunnen we tegenwoordig denk ik wel wat van leren.

Wat me verder opvalt is dat de gebouwen hier opgebouwd en bedekt waren met de meest fantastische materialen en edelstenen. Het wrange is dat ze ook allemaal weer geroofd zijn. De mensheid is wreed is al zijn facetten.

We zien tussen de muren al een glimp van de Taj Mahal, zie op de voorgrond de rook van een lijkverbrandingsplaats...deze ligt aan een heilige rivier (Yamunda).

De dag wordt nog bijzonderder als ik bij terugkomst bevangen wordt door koorts. Bij m'n derde bezoek aan india ga ook ik voor de bijl: " Je hebt in india 2 soorten mensen: mensen die het hebben en mensen die het krijgen"...ik wordt ziek en verblijf de volgende 15 uur in bed, rillend van de koort en in de buurt van de WC.

S'morgen wordt ik nog een beetje slap wakker, voeder mezelf een ORS'je (voedingssupplement) en we gaan op weg naar de Taj Mahal. Deze ga ik toch echt niet missen.

We staan om 600 aan de poort en mogen al snel naar binnen. We  hebben een goede gids bij ons en hij verteld uitgebreid over de Taj. In feite een mausoleum voor de echtgenote van de 'emperor'. Ongelooflijk te horen welke know-how er destijds was de bouwkundige facetten van de bouw te kunnen begeleiden. Alles klopt, tot op de centimeter nauwkeurig en dat op de slappe grond in de buurt van een rivier.
Verder pijnijk te zien dat deze grootheidswaanzin zoveel heeft gekost. Het is denk ik het verhaal van India (en de wereld): het meeste geld is voor een kleine top.

En wij doen er aan mee. We troosten ons met de gedachte dat onze komst ook weer geld in het laatje brengt.

Na het bezoek aan de Taj duik ik m'n bedje weer in en s'avonds reizen we per trein (op het perron van het station van Agra nemen de ratten op het spoor ook afscheid van ons...yak!) terug naar Delhi waar een dag later het vliegtuig ons weer in onze beschermende omgeving terug brengt.

Wat een prachtige reis!

Ik sluit af met een prachtige uitspraak van de Dalai Lama over een kostbaar leven van de mens:

Namaste!

On the top of the world!

In de ochtend worden we wakker en zien wolken, veel wolken.

Op de weg omhoog naar de Wari La (5300 m) wordt het kouder en kouder en ook hier komen we in de sneeuw op de top. Snel rijden we door, want we hebben het erg koud!

 De afdaling naar de Nubra is prachtig, helaas komt er door de bewolking weinig terecht van mooie plaatjes. Toch merk ik nu ik voor de tweede keer deze vallei inrijd hoe ongelooflijk mooi deze vallei is.
De vallei is breed, groots en overal zie je enorme rotsformaties en stromend water.

Het is moeilijk aan een buitenstaander uit te leggen hoe groots het uitzicht is. Een Rembrandt in het echt!
We eindigen in Hunder waar we nog even met kamelen spelen (overblijfselen uit het tijdperk van de zijderoute) en met de motor wat stoeien met doorwadingen en zandduinen.

Gelukkig is het de volgende dag nagenoeg wolkenloos. Dit is maar goed ook, want door het slechte weer van gisteren blijkt de Kardung La (ons doel, de hoogst berijdbare pas ter wereld) afgesloten te zijn geweeest vanwege sneeuw en ijs..dat belooft wat..
Op weg naar de Kardung La passeren we een prachtig klooster met een enorm indrukwekkend Budha beeld. Wat een plaatje!

We rijden de Kardung La op en hoe hoger we komen des te witter wordt het. Gelukkig is door de zon de sneeuw veranderd in een 'modder/sneeuw pap' en glibberend komen we boven op de pas.

Voor vele mensen een enorme ontlading.

Met een prachtig uitzicht in ons geheugen beginnen we aan de prachtige afdaling naar Leh.

Ons motor avontuur zit erop, nu op weg naar de Taj Mahal! We verlaten de bergen met pijn in ons hart, wat is het hier mooi. We were at the top of the world with our bikes!

Warmte, kou en sneeuw..

In de aanloop naar de Lachlang la (5050 m) rijden we door een prachtig landchap van kloven en rivieren. Erg indrukwekkend. Daarna beginnen we via vele haarspeldbochten serieus te stijgen.

Tussen de keien en het stof zie je zowaar stukjes asfalt. Gelukkig is het droog en we komen voldaan boven aan. Wat een enorm verschil met mijn vorige keer...toen sneeuwde het.....

Prachtig aan de klim zijn de ontelbare kleuren rood en bruin die elkaar opvolgen. De afdaling is net als de klim zo goed als onverhard en we dalen af en komen in een prachtige kloof waar het water naar beneden stroomt en waar je kunt zien hoe moeder natuur het zand tussen de gigantische keien heeft weggespoeld.

We voelen ons klein tussen deze reuzen.

We sluiten af met een rit over een mooie hoogvlakte en slaan ons kamp op bij het meer Kar (Tsokar) en gaan wederom een koude nacht in.

Als we wegrijden van Tsokar worden we vergezeld door een kudde wilde ezels. Prachtig om te zien hoe ze in een stofwolk langs en voor ons langs draven. Iedereen is er een beetje stil van. We gaan vandaag weer omlaag, maar voor het zover is stijgen we nog een stuk via een onverharde weg. Het lijkt net Marokko: we rijden door een vallei en zijn omgeven door steile heuvels met daarop zand en grind.

Na het passeren van de top dalen we af. Onderweg wordt het kleine stroompje water steeds groter en groter net zolang tot deze uitmondt in de Indus.

We volgen de Indus in de richting van Leh. De zon tovert steeds andere kleuren op de indrukwekkende rots formaties. We zien een enorm pallet aan kleuren, iedereen geniet met volle teugen! Aan het einde van de middag checken we in in ons hotel en spoelen het stof van ons af met een welverdiende douche.

We maken een tocht langs een paar prachtige kloosters in de omgeving van Leh. Ik ben elke  keer onder de indruk van de pracht van deze gebouwen...

De dag erna vertrekken we richting het Pangong Tso. Dit is een enorm meer tussen India en China. Het gebied wordt betwist, dus veel militairen en controles. We rijden over de Chang La (5300 m) en wat is dit een enorme berg zeg...we voelen ons klein en boven op de top is het akelig koud..

De afdaling is er een om te snoepen. Een prachtige vallei volgt met stromende beekjes, prachtige rots formaties en enorme uitzichten. Wauw!

De volgende ochtend bezoeken we het meer.

 Onderweg zien we prachtige natuur: bijzonder flora (zandduinen, slikachtig gebied, het lijkt wel eb) en fauna (wilde paarden, ezels, bergmarmotten).

Helaas is het bewolkt en spat de kleur van het blauwe water van het meer er niet uit op de foto's.We rijden weer terug over de Chang La en het wordt koud, het begint te regenen...en op de top sneeuwt het licht.
Gelukkig kunnen we door en vervolgen onze weg naar een bijzondere overnachtingsplaats.

We slapen vannacht op het land van een boer aan een stromend beekje. Savonds eten we aan het kampvuur en beginnen daarna spontaan  te zingen. Het was nog lang onrustig........

Als we de volgende ochtend wakker worden hebben we gezelschap..' welcome to India!' 

Wauw!

Na de zware dag van gisteren rijden we vandaag op ons gemakkie naar Manali. Manali is een plaats waar de indiers in de zomer en winter op vakantie gaan.

Op de weg ernaar toe een prachtig staaltje india; we rijden door een tunnel...geen vluchthavens, geen vlucht tunnel en vooral geen luchtverversing. Nog nooit door een tunnel van 4 km gereden in de (diesel)mist. Heb mn portie fijnstof voor een jaar weer binnen.
In Manali lunchen we heerlijk bij een chinees (ook hier te grote porties), slenteren wat over de markt tot de regen ons weer ons hotel injaagt. Morgen doen we de Rotang pas (4000 m).

Vanaf Manali rijden we de Rotang La (3900 m) op. In de ochtend zegt een van de deelnemers 'Zo, we zullen die Rotang eens even bij de kloten pakken', waarop een andere deelnemer droog opmerkt 'het zal vast andersom zijn'. En zo is het...De grootste gedeelten zijn prima te berijden, er is alleen een stuk van een kilometer of 10 met lastige passages vol modder en keien. Een prachtig gevecht tussen man en machine volgt.

Moe, maar voldaan komen we boven. Onderweg hebben we genoten van fabuleuze uitzichten over de magnifieke toppen die de Himalaya bergt.

Hier ervaar je pas de grootsheid van dit gebergte.
S'avonds pakken we bij het knapperende haardvuur nog een pinteke en gaan slapen.

Morgen een rustdag.
Vannacht slaap ik buiten en zie een waanzinnige sterrenhemel.

We vertrekken weer vanuit Kelong en gaan nu pas echt het hooggebergte in. We gaan vandaag de Barachala La over (4880 m). Voordat het zover is staan we nog een uurtje stil bij een brug over een rivier: de brug is beschadigd.

 Er staat bijna een heel peloton militairen toe te kijken hoe niemand iets doet. Tja, de roadcaptain en de mecanic steken hun handen uit de mouwen en een half uurtje later zijn we weer 'on route'.

De uitzichten worden steeds mooier en het landschap grootser.

Volgens mij betekent de naam van de pas 'er komt geen einde aan', we blijven maar stijgen en stijgen..uiteindelijk komen we bij de top..YES!

Ik laat nog een mooie foto maken van mij en m'n vader, deze is voor het plakboek!

De afdaling is listig met kuilen en grote keien.

We komen aan bij ons fixed camp hopen dat er vannavond niets naar beneden rolt....

We  maken mooie foto's op de hoogvlakte.

De Himalaya doet rare dingen met mensen....

We kunnen zelf een primeur melden:Luc heeft 'nee' gezegd tegen een pinteke..

Morgen nog hoger!