Rally-Corona-medicijn…jihaaa

 

Hoog doemt de berg voor mij op. Steil. Rotsig. Uitdagen kijkt ze me aan. Ik zet aan en rijd het eerste stuk mooi omhoog. Bij het knikje naar rechts raak ik even uit balans. Ik corrigeer. En nog een keer. En dan bosjes. Aijjj. Draaien. Steil. Ik glij uit. Voorwiel pakken en in de juiste richting (naar beneden.). Motor optillen. Erop gaan zitten. Ik schuif naar voren (steil, jahaaa). Voorrem hard inknijpen. Staan. Maximale druk op het voorwiel. Het zweet sijpelt langs mijn neus mijn crossbril in. Naar beneden.

Beneden komen er andere rijders aan. Ik observeer hoe ze omhoog rijden. Makkelijk. Dansend. Beheerst. Mooi. Beneden draai ik en denk ik niet nog een keer na en rijd beheerst omhoog.

De eerste twee dagen heb ik het zwaar. Fysiek te weinig getraind. Te weinig op de trial en enduro gezeten.  Verhuizen. Corona. Teveel werk aangenomen. Nu baal ik. Ik heb  training nodig om dit te makkelijker te kunnen en kijk jaloers naar de ervaren enduro-mannen hoe gemakkelijk ze omhoog rijden en weet het: meer trainen Robert!

Waanzinnige landschappen worden ons elke dag weer voorgeschoteld.  Gerjan Leppink heeft prachtige ritten uitgezet waar je in de afgelegen gebieden nauwelijks andere mensen tegenkomt. We rijden veelal bovenop de bergruggen langs de bergkammen en worden getrakteerd op mooie vergezichten over de Alletejo en Algarve regio.  Sommigen mèt bos en sommigen compleet afgebrand. in de zomer is het hier zinderend heet. Het landschap is macaber. Het zicht fenomenaal. Waar je normaal niet tussen de bomen door kunt kijken zie je nu hoe uitgestrekt en desolaat dit gebied is.

De routes zijn soms makkelijk en dan opeens doemt er een zin op in het roadbook: “Steep uphill”. Aanzetten en gáán. We leren tijdens het rijden. Soms door naar andere te kijken. Soms door te falen. Ik val best vaak. Niet hard, Maar gewoon omdat je de heuveltop net niet haalt. Terug. Soms nog een keer. Of twee keer. Of drie.

Ondertussen genieten we ook van Portugal en haar lekker eten en mooie plekken. Zeker in de wetenschap dat het op dat moment ongehoord hard regent in Nederland.

We rijden met een groepje vrienden een berg op waar het roadbook waarschuwt voor een gemene klim. En dat is hij. We stranden met z’n vieren en besluiten met teamwork omhoog te gaan. Door de uitputting worden tracks die we normaal kunnen rijden opeens moeilijk. We helpen elkaar en lachen naar elkaar als we boven zijn. 

Dat hebben we toch maar mooi gedaan. S’avonds lig ik in mijn bed en voel echt alle spieren in mijn lijf.

De dagen tellen. Moe ben ik. Moe door de matige voorbereiding. Moe van het verwerken van al die indrukken va dit prachtige land. Moe door de Corona gekte. In de laatste dagen pakken we een paar keer een by-pass bij een hele steile klim. Ik ken mijn grenzen en neem soms gewoon geen risico. Heel aankomen is ook belangrijk.

Maar elk dag weer die gekke Gerjan Leppink aan de finish met zijn heerlijke gulle glimlach en de altijd aanwezige iiiijaaaaa! Want je kunt zeggen wat je wilt: waar bijna elke organisator het evenement afblaast ging hij toch maar. Al hadden we met een slaapzak op het strand moeten slapen.  Een rally als Corona vaccin...;>))

                                                (foto Rallymanics.nl)

Motorrijden is voor bikkels. Iiiiiijaaaa!

(Fotoverantwoording: sommige foto's zijn van Gerjan Leppink (https://www.leppinkadventure.nl/))

“Langzaam aan, we hebben haast”

Vanochtend kwamen we erachter dat een achter wiellager van Leo kompleet verwoest is en de ander in een bijzonder ongunstige staat. In een garage vinden we nog een exemplaar en met de resten van een oude lager "McGuyveren" we een lager in elkaar en slaan een kruis naar de hemel.

 

Beteuterd staan we naar de auto te kijken. Het scherpe lava is dwars door de band heengegaan en de auto staat tot op de velg in het zand. Repareren is echt onmogelijk en het reservewiel zit niet op de plek waar deze hoort te zitten. 

We moeten snel handelen, want het donker komt eraan en er is sneeuw voorspeld. We besluiten om de auto achter te laten, evenals Leo.
We laten de auto achter en bellen zo snel mogelijk om hulp (=nieuwe band brengen). De auto biedt genoemd bescherming om de nacht door te brengen en de hele groep laten wachten is een te groot risico. Evenals het meenemen van Leo. Als hij onderweg -zonder backup auto- stilvalt vallen we allemaal stil zonder tent.

Met onze bagage achterop gebonden gaan we de tocht van twee en een half uur aan (50 km ;>)). Het terrein is woest. De weg wordt gemarkeerd door paaltjes. Een weg is er niet. We klimmen en dalen tussen grote keien. De wil van iedereen is sterk en we beloven onszelf rustig te rijden: nu stilvallen is aankomen in het donker. Ik herinner me de uitspraak van politiemensen die onderweg zijn naar een spoedklus: ‘langzaam aan, we hebben haast”. 

En dan doen we. Behoedzaam, maar wel vol aandacht en tempo komen we een half uur voor donker aan bij de hut. Eenmaal binnen duurt het een half uur voordat de sneeuw horizontaal het raam voorbij trekt. We beseffen dat we geluk hebben gehad.

Om 6:00 de volgende ochtend krijgen we een bericht van de auto: ze rijden weer...in het ochtendlicht komen zowel de auto als Leo weer naar de hut. De autoverhuurbedrijf heeft 10 uur uit Reykjavik gereden om een nieuwe band te monteren en de auto weer aan het rijden te krijgen. Die IJslanders zijn echt “tough cookies”...

Askia

We rijden weg van de storm. Stormen komen in IJsland in drie fases: eerst komt de sneeuw, dan ongehoorde kou (-10) en daarna wind. Veel wind. Heel veel wind tot vlagen met kracht 12. Geen goed idee op een motor te gaan zitten. 

Pech hebben we ook veel met de volgauto. Uiteindelijk breekt er een beugel van de oliekoeler en beschadigd de hoofdradiator. Het water lekt er met veel kracht uit. We bereiken uiteindelijk bewoond gebied door elke 20 kilometer met water de radiator te vullen. En dan sta je dus een dag stil.

We vermaken ons een dag in de omgeving van Reykhalid en bezoeken wat bezienswaardigheden waaronder de imposante Detifoss. Ik zie m voor de tweede keer maar ben overweldigd door de immense hoeveelheid water die naar beneden stuitert.

Uiteindelijk wordt de auto gerepareerd en vertrekkend we. Wederom worden we geconfronteerd met een storm exact in de hoek waar we heen willen en we trekken een oud plan uit de kast. We gaan richting Askia.

Vier jaar geleden kon ik hier niet rijden vanwege de uitbarsting van de Bardabunga, maar nu rijden we exact langs een lavavelden uitgespuugd door deze vulkaan. Een imposante gezicht.

De rit naar Askia is pittig, maar waanzinnig. De zwarte velden blijven maar komen en de vulkaan is  gedekt met een mooie laag wolken.

We lunchen met uitzicht op de vulkaan en tanken onze motoren af. We hebben dan nog geen idee welk avontuur ons dan te wachten staat...

Lava discovery

De lavakeien spatten tegen onze carterplaten. Het is oppassen geblazen met de scherpe lavakeien. Een stuurfout en je rijdt lek op dit vlijmscherpe materiaal. Een magistraal uitzicht op de bloklava die metershoog naast ons de weg bepaald maken het rijden in dit apocalyptisch landschap een tocht om door een ringetje te halen.

We zijn aan het ontdekken en rijden routes waarvan we niet weten of ze überhaupt te doen zijn met een motor. Het is uitproberen en vooral vragen aan lokalen of de wegen die soms wel en soms niet op kaarten staan of ze te begaan zijn. 

Tja, en dan kom je soms leuke verrassingen tegen. Rivieren moeten we soms om meerdere plaatsen doorwaden om de beste doorgang te bepalen. Elke keer weer spannend  als we een voor een door de rivier gaan. Val je of niet? Kom je grote keien tegen? Een diep gat? Met teamwork slagen we erin elke rivier tot nu toe te overbruggen. 

We helpen elkaar om erdoor te komen. Gaaf te zien hoe je als groep samen tot zo’n mooi resultaat kunt komen terwijl je elkaar nauwelijks kent. 

Doordat we ontdekken komen we ook onverwacht mooie plekken tegen. Geweldige uitzichten op vulkanen en lavavelden vullen onze hersenen met prachtige herinneringen. 

We stuiteren over lavavelden en komen uit op gigantische spoelvlaktes met diep zwart zand waar we doorheen ploegen met onze zware motoren. Man, een supersterke helling in gigantisch zwaar diep wegzak-zand nemen we met vereende krachten. 

Uithijgend komt de beloning met een waanzinnige tocht terug richting zee waar we onze motoren voorzien van de nodige brandstof en vullen we onze magen met een heerlijke maaltijd in een warme restaurant. 

Na de lunch laat het grillige IJslandse weer haar gezicht zien en laat weten dat met de natuur niet te spotten valt. Met geweldige slagregens en toenemende wind wordt ons door lokalen geadviseerd een veilig heenkomen te zoeken om een storm van een paar uur te overbruggen. 

We nemen onze intrek in een heerlijke hut en hangen onze doornatte kleding te drogen en drinken een heerlijk glas op het leven terwijl de wind en regen op onze hut beukt.

Foto verantwoording:  sommige foto's zijn genomen door medereizigers

Leef

Een tweede keer IJsland. 

Een land waarin de natuur haar kracht keer op keer laat zien en je als mens nietig laat voelen.

Een imposante natuur waar je soms gedoogd wordt. Zoals deze keer, tijdens op een gigantische spoelvlakte aan het uiteinde van een gletscher. Rijdend op het ultralichte slib van de gletscher, de stromen water doorsnijdend. Een ongelooflijke kick om het water links en rechts van je te voelen opspatten.

Het trialen met de motor omhoog langs grote keien, met een zware motor een hele opgave. Het continue schizofrene gevoel van lek kunnen rijden op de ultrascherpe lavastenen. 

De kou van het ijswater wat door je pak je huid laat afkoelen tot bibber-stand. De sneeuw die op de vizier blijft plakken en de wind die je op de vlaktes van je motor wil laten waaien.

Man, wat is dit een land van uitersten. De uitzichten zijn ongelooflijk. Het land staat bekend om z’n gletschers en zwarte vlakten. Maar soms heb ik het gevoel in de Sahara te rijden, alleen met een andere temperatuur. 

IJsland is zo veelzijdig in haar landschappen, heel moeilijk te vangen in beeld en geluid.

En juist daarom moet je erheen. Skip de bus, huur een 4x4, ga het binnenland is. Laat je vangen door de plekken waard je de schreeuwende stilte kunt vangen en je voelt dat je leeft.