Beautifull Wales

Na de rustige overtocht naar Holyhead slaap ik in Bangor en wordt aan zee wakker met een prachtige ochtendzon.

Het weer is mij de laatste dagen gunstig gezind. Hoge temperaturen en bijna wolkenloze hemels zorgen voor een geweldig decor voor de laatste twee dagen van deze geweldige trip.

Ik rijd van door kriskras door Snowdonia naar het zuiden. Ik heb een route uitgezet van ruim 350 kilometer.

Achteraf denk ik dat dit één van de mooiste routes is die ik ooit heb gereden.

Wales is echt een droom voor motorrijders (al denk ik dat het gehele Verenigd Koninkrijk en Ierland ondergewaardeerde bestemmingen zijn). De wegen glooien, de landschappen zijn bijzonder indrukwekkend en als je een beetje geluk hebt met het weer kan je niet anders dan genieten.

Feit is dat ik in een dag rijden landschappen heb gezien die typerend zijn voor elders in Europa: Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk, Duitsland. Ongelooflijk wat een afwisseling in landschap.

Op een gegeven moment rij ik vanaf een stuwmeer (Llyn Efyrnwy- ja de namen zijn hier onuitspreekbaar) langs de rivier Afon Dyfi naar beneden. Ik stop en kijk ademloos toe hoe het landschap siddert van schoonheid.

Ik eindig de dag aan een prachtige camping aan het water in de buurt van Tywyn en verwonder me over de pracht van het spel tussen licht, wolken en de zee. Met het ruisen van de zee in mijn oren van in ik een diepe slaap en verwerk de indrukken van deze prachtige dag.

Op de laatste dag rij ik door het Brecon Beacons National Park in de richting van Cardiff.

Wederom geweldig sturen. De mooie wegen rijgen zich aaneen. De foto's zeggen alles.

Door mijn vroege vertrek van af de camping vanochtend ben ik rond lunchtijd op mijn bestemming. Ik besluit de laatste 400 kilometer naar Harwich er aan vast te plakken en te kijken of ik de nachtboot naar Hoek van Holland kan pakken. Op de site uitverkocht, maar aan de haven blijkt er door een annulering toch nog een plek te zijn.

Ik vaar weer terug naar mijn huis. Vier weken weggeweest, ruim 4000 kilometer gestuurd.
Een mooie, afwisselende en emotionele reis was het!

Ierland is de bom!

Via een uitstekende treinverbinding ga ik naar Port Laois (spreek uit ‘ liesj’). Ik bepak mijn motor en vertrek richting westen.

Ik rij direct een prachtige weg op en ga over de Slieve Bloom Moutains. Waar het net in het dal wolkeloos was is het bovenop kil en koud. De wolken waaien met zeker windkracht 5 over de weg! Ierland op z’n smalst.

Ik daal af naar Birr en vervolgens binnendoor naar het Kpouhg Derr, een gigantisch binnenmeer.

Ik zak af naar beneden  en ga via de Arra Mountaines over weggetjes waar het mos duimdik op het middenspoor staat. Dit asfalt is ooit aangelegd en nooit vervangen. Ik kom het later in mijn reis meer en meer tegen en is dus typisch Ierland!

Er komt hier bijna niemand behalve een boer die verschrikt opkijkt als ik heb van achter nader en wil inhalen. Een betere manier om Ierland te verkennen is er bijna niet te vinden.

Ik rij naar Limerick waar ik heerlijk me een pint uithijg van deze mooie lange dag. Even het stadje in waar ik in een gezellige pub mij tussen de locals meng om de vrijdagavond te vieren. Sláinte!

De dag erna heb ik een mooie route uitgezet over het waanzinnige Dingle Peninsula. Een prachtig schiereiland. De meeste toeristen gaan voor de beroemde ‘Ring of Kerry’, maar dit schiereiland is echt waanzinnig om te rijden. 

Ik rij over de prachtige Connor Pass, zo smal dat auto’s elkaar niet kunnen passeren op plekken waar decimeters  dik mos zich al eeuwen heeft verankerd op de rotsen. Het waait boven keihard en ik maak prachtige foto’s. Het weer laat zich van zijn beste kant zien en de prachtige wolken maken de foto’s af.

Ik daal af naar het schilderachtige plaatse Dingle en eet aan de haven een ultra vers visje. Ik geniet met mijn hoofd vol in de zon. Ik stap weer op de motor en rijd vanuit Dingle via smalle weggetjes de bergen in. Ik kijk prachtig in de verte naar de hoog opdoemende Ring of Kerry. De wolken boven de toppen dekken de bergen af en het lijkt wel of ze de zon willen weghouden van de berg.

Ierland is echt uniek, want op een gegeven moment draai ik een hoe om en zie een gigantisch strand. Het is het strand van Inch, waar je met de auto gewoon op kunt rijden. Het lijkt werkelijk waar een strand in het zuiden van Europa. Het is zaterdag, dus het strand is gevuld met Ierse mensen die de zonnige dag benutten om heerlijk buiten te zijn. Je kunt ze geen ongelijk geven! Pluk de dag is in Ierland zeker een statement als je het over het weer hebt. Morgen – en zelfs in de middag of avond- kan alles anders zijn

Ik rij om de baai heen en zet mijn tent op bij het strand. Wildkamperen is hier verboden maar de locals geven aan dat niemand je hier lastig valt.

De tent opzetten gaat wat lastig, het waait keihard. De wind valt even later volledig weg. Ik val in slaap met de ruisende zee op de achtergrond. Een meeuw schreeuwt naar een soortgenoot. In mijn droom ruik ik gemaaid gras.

Ik word in mijn tent al vroeg wakker door het vroege ochtendlicht. Ik pak mijn boeltje snel op en even na zevenen rijd ik mijn motor de Ring of Kerry op. 

Goede timing blijkt, want er is nog niemand op de weg en ik rijg de bochten aaneen. Heerlijk!

Als het drukker wordt stuur ik de bergen in. Ik rij over prachtige wegen en verbaas me over het landschap. Prachtige naaldbossen wisselen ruige bergen, veen en weiden af. Schapen lopen los over de weg.

Ik doorkruis het Kerry schiereiland een paar keer en krijg geen genoeg van de smalle weggetjes met continu wisselend uitzicht.

Als motorrijder wordt je hier echt verwend, de geur van vers gemaaid gras komt de hele dag in je helm. Als je de bocht omgaat ruik je de zee en bij de volgende bocht komt de geur van dennennaalden je helm binnen. Echt bizar hoe geuren, temperatuur en uitzichten van minuut tot minuut wisselen.

Ik zak af naar Bantry en stop daar voor een heerlijke lunch. Ik pak de kaart erbij en doe wat ik mijn hele reis al gedaan heb: op de papieren kaart kijken waar de kleinste weggetjes liggen en dan...gáán!

Het voordeel is dat als je een mooi weggetje ziet liggen dat je deze zonder problemen kunt nemen. Ik rij op deze manier op een waanzinnige manier binnendoor naar Cork.

De wegen zijn klein, kleiner, kleinst. Boeren zwaaien vriendelijk, ze zien denk ik niet heel vaak toeristen op deze totaal verlaten wegen. Het is waanzinnig. Het gemaaide gras, de prachtige huisjes, de vriendelijke mensen. Ierland, WAUW!

Als ik vanuit Cork naar de boot in Dublin ga zie ik op mijn navigatie dat ik tijd over heb. Ik zet nog snel aan de hand van de kaart twee waypoints die ervoor zorgen dat ik nog zeker een kilometer of 80 binnendoor kan sturen.

Wederom verrast Ierland me. Ik word over prachtige paden gestuurd, de wegen kronkelen zich door het landschap. Goede wegen, slechte wegen, onverharde wegen. De Africa Twin vind het heerlijk en knort het uit van plezier. Ik kraai het uit in mijn helm.

Ik krijg nog wat slagroom om de taart als ik Knockmealdown Mountains over rijd. Ik rij zeker 30 kilometer zonder een levende ziel tegen te komen,  echt uniek in het drukke Europa. De berg is prachtig, de weg is smal en in de afzink volgt de ene steile haarspeld na de andere.

Onder de indruk rij ik mijn motor het laatste stuk over de snelweg naar Dublin. Hier parkeer ik mijn motor op de ferry naat Holyhead. Ik ga via Wales weer terug richting huis.

Ik kijk bij het wegvaren nog een keer om naar Ierland en weet zeker dat ik zal terugkeren. Om in de termen van Brigitte te spreken: ‘ Ierland is echt de bom’ !