Geluksmomentjes

Gelukkige momenten zijn voor iedereen anders. De één haalt z'n geluk uit spullen, de ander kan helemaal uit z'n tuigje gaan van van een boekje lezen op een eerste lentedagje-achter-het-glas op Zandvoort.

Ik was onlangs op een lezing van Ben Tiggelaar. Ben schrijft boeken over hoe je dromen omzet in actie. Hij haalde in zijn lezing een voorbeeld naar voren over een onderzoek naar geluk. Wat bleek: bij dit onderzoek bleek dat winnaars van loterijen ongeveer een jaar gelukkig waren na de winst en dat het geluksniveau daarna terugzakte naar 'normale' waarden.
Interessant. Ik hoor namelijk veel mensen die ongelukkig zijn in hun leven vaak zeggen dat áls ze de loterij winnen alles anders wordt. Yeah, right...als ik het onderzoek mag geloven. Ik lees: bras het geld er met een jaar doorheen en zorg dan weer dat je gelukkig wordt.
Ben gaf eigenlijk een betere tip: gelukkig worden (of zijn) doe je door elke dag een paar van die geluksmomentjes te hebben.
En in dat laatste woord zit het hem. 'Hebben'. Lees: krijgen, creëren, maken, doen, ervaren, beleven, inhaleren en ga zo maar door.

Is het dan zo makkelijk? Nee hoor, ik heb zelf een pittig weekje achter de rug, waarbij ik die geluksmomentjes maar even moeilijk kon vinden.
Tot ik vanochtend iets vergeten was op mijn werk en 15 kilometer heen en terug mocht rijden op mijn motor. Op de terugweg een zonnetje wat doorbrak en een mooie, lange lege bocht. Volgas. Geluksmomentje....ieder zijn ding!

Medereizigers

Ik ontmoet tijdens mijn motorreizen veel verschillende mensen die ik vervolgens in korte tijd leer kennen.
Het mooie is, dat dit over het algemeen in best wel extreme omstandigheden gebeurd.

En ik kan niet anders zeggen dat dit mooie verhalen oplevert. Mooi, ontroerend, verdrietig, ontwapenend en confronterende gesprekken ontspinnen zich.

Ik heb me wel eens afgevraagd hoe het kan, dat mensen op dit soort momenten zo open zijn. Ik zie voornamelijk in de eerste week na vertrek dat de stress letterlijk uit de hoofden en lichamen verdwijnt (inclusief bij mezelf). Prachtig om te zien hoe rimpels in voorhoofden, rode kleuren in gezichten en verkrampte vingers langzaam veranderen in geeuwende, slapende en knikkebollende mensen.

Tot een dag of 6, 7. Een beruchte dag bij ons reisbegeleiders. Zo rond dit tijdstip komt de overgang van stress naar ontspanning. Gaaf om te zien hoe mensen ineens uit hun tuigje kunnen springen. Wel opletten hoor, hou me te goede, maar dit is het moment waarop er foutjes worden gemaakt op de motor. En wanneer bij het eten opeens pittige discussies plaatsvinden of dat er voorzichtig even gescholden wordt.

Vooral in India, waar de cultuur en omgeving compleet anders zijn slaat dit toe. En dan wordt het interessant. Het post-stress tijdperk breekt aan. Stress slaat om in genieten, het besef dat je in een omgeving rijdt die zo ongelooflijk mooi en onwerkelijk is en dan maken opeens dingen die 'vroeger' belangrijk waren niet meer zoveel uit. En dan uiteindelijk euforie. En die is waanzinnig (en een beetje link, we moeten dan mensen wel eens temperen om ongelukken te voorkomen).

En mooi is die omgeving. En dan krijg je ook andere gesprekken. Over de zin van het leven, verdriet, geluk en het besef dat we in het westen echt met een rat-race bezig zijn. Over hoe moeilijk het is dit mooie gevoel vast te houden.

En op het einde blijft altijd die herinnering bij. Hoe gestrest je ook bent: die blik op die ene spraakmakende foto van jou op die motor in die onwerkelijk mooie omgeving doet alles verbleken. Ik was daar. Die herinnering pakken ze me niet af.

Mooie uitspraak van Herman Brood: 'ik spaar geen geld, maar herinneringen'. En zo is het maar net.