Ik blijf nog een dag in Musanze en bezoek twee kratermeren.
Eerst rij ik via een prachtige onverharde weg naar een waanzinnig uitzichtpunt.
De Engelse dame van het guesthouse zegt nog: ‘ It’s really rough Robert’
…hahahaha, ze moest eens weten waar Gerjan Leppink mij omhoog stuurt.
Ik vermaak me dus kostelijk in de tocht omhoog en stuur het
motortje met jarretel-vering, versleten ketting set en waggel balhoofd lager zo
goed en kwaad als het kan om de ‘potholes’ en grote keien heen en kijk met
verbazing naar links en rechts. Wat een prachtige uitzichten en de damp van het
water is zo mooi aanwezig!
Boven aangekomen heb je een waanzinnig uitzicht over de
vulkanen. Het is een vulkanisch gebied en de meren zijn kratermeren. Echt prachtig!
De dag erna vertrek ik in de richting van Uganda. De grens
is on-afrikaans makkelijk gepasseerd. Ik heb 8 loketten moeten passeren en dat
zonder wachtrij en gezeur. Een 25 tal minuten later rij ik weg. Oh ja, links
rijden….
Het landschap blijft nog even hetzelfde. Grote heuvels en
vulkanen torenen boven mij uit met er tussenin allemaal prachtige heuvels. Voor
het eerst werkt het weer niet mee en ik wordt getrakteerd op een hele zware
hagelbui (ik rijd op meer dn 2500 meter). Helaas weinig foto’s dus. Tussendoor net eentje kunnen schieten..
Ik rij via een werkelijk prachtige route naar Kabale en pin
daar Ugandees geld.
Uganda is toch echt anders dan Rwanda.
Rwanda is absoluut schoner. Plastic tassen zijn er verboden
(zouden wij ook moeten doen) en er zijn steeds mensen bezig langs de kant van
de weg de boel schoon te houden.
In Uganda is het meestal gewoon een bende. Punt. Veel
zwerfaval, plastic, plastic flessen en een berm bezaaid met zooi. Net India.
Ik overnacht op een prachtig resort aan het meer van
Bunyonyi in een prachtig lodge en geniet
van een prachtige ondergaande zon.
De volgende ochtend is het heerlijk ontbijten met bootjes op
het kalme meer. Naast me beginnen de medewerkers van de lodge een kerkdienst
(het is zondag) en zingen en klappen prachtig. Ik geniet.
Ik vertrek naar het Queen Elizabeth National Park. Onderweg
word ik door twee tegemoetkomende vrachtwagenchauffeurs bruut de berm in
gedwongen. Blijven uitkijken hier.
Het landschap veranderd. De heuvels worden langer en lager
en ik kom op een warme hoogvlakte uit. Gelukkig heb ik goede route informatie
gekregen van een medereiziger en geniet van de prachtige route. Als ik richting
noorden ga veranderd het landschap wederom. De heuvels worden weer korter en
hoger en er komen weer theeplantages. Dan weet je dat je hoog, nat en warm zit.
Toch veranderd dit na 25 kilometer wederom. Ik zie links en
rechts kraters van vulkanen, volledig volgebouwd met huizen…nu maar hopen dat
ze stil blijven die vulkanen…
Vlak daarna begint een enorme vlakte: het QE National Park.
De temperatuur veranderd onmiddellijk en neemt direct toe
tot dik boven de 30. Apen steken voor me over. Gaaf.
De weg wordt er niet beter op, maar dat vind ik eigenlijk
gewoon grappig. Hup, staan en gas erop. Ik geniet en even later sta ik bij de
equator. Toch wel een mooi moment!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten