zaterdag 28 januari 2017

Krijsen in de jungle



Voorzichtig loop ik om de grote gaten heen. 
‘Watch out Robert, elephant tracks’.
'Ehhh, elephant tracks?'
‘Yes, fresh from this morning..’
Okeeeejjjj, dus we lopen hier gezellig samen met de olifanten door de jungle…vandaar die kalashnikov..

De dag ervoor wandel ik nog even door de stadsjungle. Tja, dat is andere koek. Lawaai, stof en allerlei waren te koop. Ze hebben hier een heuse meubelboulevard!



Aan milieuregels doen ze hier duidelijk niet…


Maar goed, om op de jungle terug te komen..

De voetstappen van de olifanten zijn echt enorm en de drollen ook. We zijn inmiddels al anderhalf uur aan het zoeken naar chimpansees. Waarschijnlijk doen ze een leuk spelletje met ons.
Opeens een gil, mijn gids stopt, luistert en versnelt z’n pas. ‘Follow me Robert’. We gaan kruip-door-sluip-door door de jungle en opeens zit er eentje boven ons. Hij klimt naar beneden en we volgen de chimp.


Opeens nog één en dan volgen er velen. Een hels gekrijs breek los en ze vliegen van de grond de boom in, naar beneden en hup weer omhoog. Fantastisch gezicht.


We volgen de groep een tijdje en op een gegeven moment gaat de hele club zitten, soort theekransje. We gaan er rustig tussen staan en kunnen de groep prachtig bekijken en volgen. Prachtig te zien hoe ze interactie met elkaar en met ons hebben.
We blijven uiteindelijk 1,5 uur met ze, ik heb geluk want ik ben de enige en krijg een soort van privé rondleiding. Ik voel me gezegend dat ik het mag zien. Prachtig.






Ik ga weer terug naar Fort Portal, ik heb hier een nacht of 4 gezeten want het is een prachtige uitvalsbasis om zaken te bezoeken of wat uit te rusten in het prachtige guesthouse met heerlijke tuin.

De dag ernaar reis ik –door de regen, geen foto's- naar Entebbe om vanaf daar weer naar huis te vliegen. Hoe dichter ik bij Kampala kom hoe gekker, idioter en gevaarlijker het verkeer wordt. Moest zeker een keer of 6 de berm in voor inhalende tegenliggers (met name minibusjes…levensgevaarlijk). Ik kom veilig aan bij het hotel in Entebbe en pak eerst een heerlijk aankomstbiertje.


Wat een supergafe reis was dit zeg!

donderdag 26 januari 2017

Op eigen kracht door overdracht


Rijdend door landen als Rwanda en Uganda zie je een hoop armoede. De regeringen doen er veel aan educatie gratis aan te bieden aan de talloze arme kinderen. Kinderen die ik zie rondlopen in vieze kleren zijn meestal aan het werk of niets aan het doen.


Ik loop in Fort Portal in Uganda Harrie van den Hout tegen het lijf. Deze kwieke 80-er, arts, heeft in zijn werkende leven veel in Afrika gewerkt als long –en tropenarts en heeft een mooie stichting opgezet: Poor People’s Fund (http://www.poorpeoplesfund.com/).

Ik word geraakt door zijn verhaal omdat het bevestigd wat ik zie onderweg. Ik zie namelijk heel veel arme kinderen door de weeks hangend op straat of werkend op het land of lopend langs de weg met iets op het hoofd. Hoe kan dat als er onderwijs is?

Harrie legt dit mooi uit. Er zijn twee grote problemen die ervoor zorgen dat dit gebeurd. Op de eerste plaats de enorme overbevolking. De bevolking van Uganda is in de afgelopen 20 jaar verdubbeld naar 37 miljoen. De klassen zijn zo groot dat er nauwelijks goed onderwijs kan worden gegeven. Verder is het niveau van de leraren zo laag dat de kinderen nauwelijks iets zinnigs leren.
Verder liggen de scholen te ver voor veel van de kinderen. Veel kinderen moeten 15 kilometer heen en terug lopen voor onderwijs en dit is te veel.

Harrie reist rond met een dame, voor het eerst in Afrika, om te kijken wat er nodig is om met zijn stichting hier verbetering in te brengen . Het valt de dame, een oud lerares, op dat de kwaliteit, de methoden en materiaal veelal afwezig zijn.

Resultaat: 1/3 van de bevolking is analfabeet. Zo breng je een natie niet naar een volgend niveau.


Als je kijkt naar de stichting dat heeft dat als uitgangspunt om specifieke mensen in de regio, die ‘eager’  zijn om te leren te ondersteunen in hun educatie om er zo voor te zorgen dat zij de volgende generatie kunnen opleiden. Er moeten betere leraren worden opgeleid en de scholen moeten naar de kinderen toe. Scholing en educatie zorgt er namelijk voor dat de volgende generatie met meer kennis een hoger niveau haalt en het land ontwikkeld.
Verder zorgt de stichting ervoor, dat in de gebieden met een te grote afstand naar de school scholen worden gebouwd.

Terwijl we zitten te praten valt het woord ‘ bevallingsletsel’. Ik heb geen idee wat het betekent, maar als Harrie begint te praten valt het me op, dat het naast een medisch probleem een enorm sociaal en educatief probleem is.

Wat is er hier aan de hand? Door de onderontwikkelde voedselinname gecombineerd met het dragen van zware lasten (hoofd, broertjes/zusjes op de rug) is de bekkenopening bij jonge vrouwen niet groot genoeg.
Gevolg van deze misvorming is dat vrouwen bij het bevallen hun kind niet kunnen baren. Het kind overlijd en de vrouw loopt ernstige schade op aan de blaas, schede en endeldarm.
Het sociale gevolg van dit is schokkend. De vrouwen lekken urine en ontlasting en dit ruikt natuurlijk vreselijk. De stinkende vrouwen worden overal geweigerd en worden sociaal buitengesloten. Tel daarbij op dat het baren van een dood kind een enorme schande is en het drama is compleet.

Deze vrouwen kunnen op een aantal manieren geholpen worden.
Medisch door ze  te opereren en de schade te herstellen.
Educatief, door de vroedvrouwen te leren de te kleine bekkenopening te herkennen en aan te geven dat de bevalling d.m.v. een keizersnede uit te voeren (kosten echoapparaat USD 300). Verder door vrouwen die hun eerste kind krijgen te vertellen dat ze zich moeten laten checken op de bekkenopening om hen veel ellende te besparen.
Sociaal door het verhaal te vertellen aan andere mensen zodat de vrouwen weten dat ze geholpen kunnen worden. Het is zo belangrijk door de geholpen vrouwen hun verhaal te laten vertellen.

Harrie vertelt het verhaal van een dame die assisteert bij operaties. Hij moedigt haar aan de doktersopleiding te volgen en gebruikt het fonds de opleiding te betalen. Ze is nu arts, heeft inmiddels veel operaties gedaan (december 2016: 23) en leidt anderen op.
De methode werkt. Deze vrouw kan zichzelf voorzien en kan het verhaal vertellen.
Het belangrijkste wat uiteindelijk gebeurd is de geholpen vrouw te begeleiden in de ‘ re-integratie’ thuis en te vertellen dat er wat aan gedaan kan worden en dat deze operaties veelal gratis worden uitgevoerd. Dit wordt ook via de radio ‘ de wereld in gebracht’.

De stichting volgt het principe ‘ op eigen kracht door overdracht’ en dit is een mooi streven. En het werkt. Het is misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar educatie op welk gebied dan ook (overbevolking, ontbossing, schade aan de eco-omgeving) is belangrijk om de volgende generatie in te laten zien dat doorgaan op deze manier niet de juiste is. Verandering is nodig.

Doordat geld gebruikt wordt voor opleidingen is het nodig voldoende fondsen te werven om te opleiding die beloofd is aan de geselecteerde mensen te continueren.

Je kunt ze ook op Facebook volgen:





dinsdag 24 januari 2017

Motorrijder for lunch?


Ik besluit het Queen Elizabeth National Park te bezoeken en kom uiteindelijk uit in Mweya.

De rit erdoor - dwars door het NP, binnen de hekken- heen is prachtig en toch wel een beetje spannend. Ik kan immers oog in oog komen te staan met olifanten of leeuwen. Gas erop dan maar….dit schijnt één van de weinige parken te zijn waar je met je motor terecht kunt. Terecht lijkt me, stel je toch voor dat je hier alleen met pech komt te staan…(‘wat ruischt daar in het struikgewas’ ).

Deze plaats ligt aan het kanaal van Kazinga, die het immense Lake Edward verbindt met het kleinere Lake George.


Dit kanaal is een walhalla voor dieren die water en verkoeling zoeken. Met een boot gaan we langs de oevers en vinden en ontelbare nijlpaarden en waterbuffels. In de verte een paar olifanten ( er schijnen er meer dan 200 rond te lopen).




Verder een veelvoud aan vogels, waaronder veel exemplaren die de Hollandse kou verruilen voor een warmere plek rond de evenaar. Een stortvloed aan vogelgeluiden overspoelt ons.


Even verderop zien we opeens midden in het NP een dorp. De mensen hier krijgen betalingen vanuit de entreegelden die wij als toerist betalen. Doel: ervoor zorgen dat ze buiten het NP vissen en de dieren met rust laten.


Ik hoor later dat ze dit meer doen ook met andere bewoners in het NP. De leeuwen willen nog wel eens een koe grijpen. Vroeger joegen de mensen de leeuwen weg, gooiden gif over het vlees en de leeuwen, maar ook andere aaseters vonden hierbij een vreselijke dood. Door de mensen te compenseren voor dit soort ongevallen wordt dit inmiddels voorkomen.


Na een heerlijk verblijf in een luxe oord – ik heb besloten mezelf op deze goddelijke plek te laten verwennen- ga ik in de morgen rond 6:00  op pad om wilde dieren te spotten.

We vinden een paar leeuwen, maar die liggen heerlijk in het gras te dutten en laten zicht niet verleiden tot een mooie foto. Onderweg veel kobs en waterbuffels.



Onderweg passeren we nog een prachtig zoutmeer in een krater van een vulkaan.


Op de terugweg rijden we nog tussen een groep olifanten en dan weet ik ook gelijk welke weg ik straks beter kan vermijden (olifanten vinden het geluid van motoren nou niet bepaald tof)….en ik word toch liever geen lunchpakket..



Vol voldoening en voorzien van mooie plaatjes in het hoofd en op de gevoelige plaat ga ik in de richting van Fort Portal waar ik een paar nachten zal verblijven.






zondag 22 januari 2017

In the middle of the world


Ik blijf nog een dag in Musanze en bezoek twee kratermeren. Eerst rij ik via een prachtige onverharde weg naar een waanzinnig uitzichtpunt. De Engelse dame van het guesthouse zegt nog: ‘ It’s really rough Robert’ …hahahaha, ze moest eens weten waar Gerjan Leppink mij omhoog stuurt.


Ik vermaak me dus kostelijk in de tocht omhoog en stuur het motortje met jarretel-vering, versleten ketting set en waggel balhoofd lager zo goed en kwaad als het kan om de ‘potholes’ en grote keien heen en kijk met verbazing naar links en rechts. Wat een prachtige uitzichten en de damp van het water is zo mooi aanwezig!



Boven aangekomen heb je een waanzinnig uitzicht over de vulkanen. Het is een vulkanisch gebied en de meren zijn kratermeren. Echt prachtig!


De dag erna vertrek ik in de richting van Uganda. De grens is on-afrikaans makkelijk gepasseerd. Ik heb 8 loketten moeten passeren en dat zonder wachtrij en gezeur. Een 25 tal minuten later rij ik weg. Oh ja, links rijden….

Het landschap blijft nog even hetzelfde. Grote heuvels en vulkanen torenen boven mij uit met er tussenin allemaal prachtige heuvels. Voor het eerst werkt het weer niet mee en ik wordt getrakteerd op een hele zware hagelbui (ik rijd op meer dn 2500 meter). Helaas weinig foto’s dus. Tussendoor net eentje kunnen schieten..


Ik rij via een werkelijk prachtige route naar Kabale en pin daar Ugandees geld.

Uganda is toch echt anders dan Rwanda.
Rwanda is absoluut schoner. Plastic tassen zijn er verboden (zouden wij ook moeten doen) en er zijn steeds mensen bezig langs de kant van de weg de boel schoon te houden.
In Uganda is het meestal gewoon een bende. Punt. Veel zwerfaval, plastic, plastic flessen en een berm bezaaid met zooi. Net India.

Ik overnacht op een prachtig resort aan het meer van Bunyonyi in een prachtig  lodge en geniet van een prachtige ondergaande zon.


De volgende ochtend is het heerlijk ontbijten met bootjes op het kalme meer. Naast me beginnen de medewerkers van de lodge een kerkdienst (het is zondag) en zingen en klappen prachtig. Ik geniet.

Ik vertrek naar het Queen Elizabeth National Park. Onderweg word ik door twee tegemoetkomende vrachtwagenchauffeurs bruut de berm in gedwongen. Blijven uitkijken hier.

Het landschap veranderd. De heuvels worden langer en lager en ik kom op een warme hoogvlakte uit. Gelukkig heb ik goede route informatie gekregen van een medereiziger en geniet van de prachtige route. Als ik richting noorden ga veranderd het landschap wederom. De heuvels worden weer korter en hoger en er komen weer theeplantages. Dan weet je dat je hoog, nat en warm zit.



Toch veranderd dit na 25 kilometer wederom. Ik zie links en rechts kraters van vulkanen, volledig volgebouwd met huizen…nu maar hopen dat ze stil blijven die vulkanen…


Vlak daarna begint een enorme vlakte: het QE National Park.
De temperatuur veranderd onmiddellijk en neemt direct toe tot dik boven de 30. Apen steken voor me over. Gaaf.


De weg wordt er niet beter op, maar dat vind ik eigenlijk gewoon grappig. Hup, staan en gas erop. Ik geniet en even later sta ik bij de equator. Toch wel een mooi moment!