Zwart, zwarter, zwarts..

We rijden een enorme vlakte op. Elke keer als ik dat doe wordt ik overvallen door de overweldigende ruimte van zo'n vlakte.

De eerste keer dat ik dit gevoel kreeg was toen ik de Nubra vallei inreed....ik stopte, bleef staan en ik denk, dat mijn mond  niet verder open kon.

Vandaag weer...we staat op een heuveltop en zien een zwarte vlakte gevuld met gitzwart lavazand....enorm.
Als we erover heen rijden voel je je nietig.
Oppassen op zo'n ding, want er stroom water overheen, water maakt geulen en als alles zwart is zie je die diepe geulen erg laat.
Paul is zo vriendelijk ons erop te wijzen, dus geven we niet vol gas (wat overigens erg verleidelijk is).

Vanochtend werden we wakker en kon Toon maar moeilijk zijn bed uitkomen. Te veel rugpijn zorgt ervoor dat ook hij zijn motor moet achterlaten en terug naar huis moet. De reis vergt veel van de mensen en dat zie aan de koppies. Vermoeide ogen staren mij soms aan.

Je krijg niet alleen lichamelijk wat te verstouwen maar al die indrukken van het landschap zorgen ervoor dat je hersenpan op volle toeren draait.

De dag begon met een waanzinnige track over een hoge vulkaanreeks. Links en rechts zie je allemaal rookpluimen omhoog dwarrelen en je ruikt het zwavel continu.

De wegen zijn verraderlijk. Het miezert en al rijdend door de wolken is het soms lastig in te schatten of de weg nu glad is of niet.  Tja en dan lijkt iets wat vlak is toch niet vlak te zijn..

De weg is een soort samengeperst lavazand, vermengd met klei en god mag weten wat nog meer.
Je ziet  zoveel verschillende steensoorten. Zwart, geel, oranje, wit, grijs, lichtbruin.

Alle zintuigen krijgen hier de kans om jou allerlei informatie te geven. Het blijft indrukwekkend. Het is erg lastig om op foto's vast te leggen wat je hier allemaal ziet.
Een ding is in ieder geval wel een feit: de herinnering aan dit land is onbeschrijflijk en dat is de reden waarom ik reis. Het is het enige waar je geld aan uitgeeft wat altijd bij je blijft.

Korean Air

Ik ontwijk een gat in de grond. Vanuit het gat zie ik daglicht. DAGLICHT?
Raar hoor, zo'n lava-ondergrond. Zo poreus, dat het daglicht van onderen erdoor komt...tja, je valt hier van de ene verbazing in de andere.

De motor begint er in ieder geval goed uit te zien...hahahahaha

Gisteren was bijltjesdag na wat blijkt. Na Guy meldt Ed zich in de ochtend met een enkel zo dik als een kuit. Onschuldig schuivertje, maar na afloop blijkt in het ziekenhuis een (lage scheenbeen)breuk en einde reis.
Beduusd rijden we verder, het lijkt wel het verhaal van ten-little-niggers...

Tja, wat kan ik qua landschap aangeven....elke bocht die je doordraait levert weer een ander uitzicht op...we stoppen regelmatig voor wat foto's en dan kijk je achterom en dan zie je de route die je net hebt gereden weeeeeer anders...allemachtig.

Ik heb inmiddels wel in de gaten dat dit land met geen ander te vergelijken is.
M'n reisgenoten zijn lyrisch over al dit natuurgeweld.

Aan de einde van de dag doorkruisen we een gebied met een veel meren. Prachtig. Grote velden met een soort van wolachtige planten geven een nieuwe witte kleurdimensie over het land.

Op onze overnachtingsplek aangekomen worden we getrakteerd op een mooi IJslands fenomeen: een warm natuurlijk bad. Variërend van 35-45 graden dobber ik tot een uurtje op 12 in het water, waarna ik op een slaapzaal vol snurkende koreanen in en diepe slaap val. Dromend over rivier doorwadingen...

McGuyver

Als ik mijn linkerbeen verplaats voel ik koud gletscherwater mijn laars binnenstromen. Ik duw een collegarijder de diepe rivier door.
De bodem is bezaaid met grote en kleine keien en dansend komen we aan de overkant. Een ritueel dat zich de komende dagen nog vele malen zal herhalen...

Wat een geweldig afwisselende dag rijden we. Soms heb ik het gevoel op de maan te rijden. De eindeloosheid van het landschap raakt me. De eenzaamheid schreeuwt je tegemoet.

We rijden over gitzwarte uitgestrekte velden gevuld met lava-zand. Het contrast met de felgroene met mos begroeide lavastenen schreeuwt je tegemoet.
Ik stop een paar keer en kijk uitgebreid naar dit natuurspektakel. Ademloos.

De dag begon met een mooie warmdraai-oefening. Weliswaar langgerekt en recht, maar ooooh zo verraderlijk diep en los lavazand laat de motor op sommige plaatsen van links naar rechts schudden.
Ik denk aan de fijne lessen die ik van Tione van Dijk  heb gehad en waar hij bij het rijden door het diepe zware zand aangaf dat je vooral goed 'aan dat ding moest draaien'.....de gashendel welteverstaan.

In de ochtend valt Guy van zijn motor. Op zijn nieuwe GA1200 zit een radiator, maar die kan niet zo goed tegen stenen.
Zijn maatje André speelt fantastisch McGuyver (bekend voor bouwjaar 1974 en daarvoor, ff googelen voor de anderen ;>)) en lust de slang van het missende deel door. Hoppa! Iemand  mist nu een torkx gereedschapstuk...

We draaien al snel daarna een fantastische track op. Hier rijden is een offroad-droom.
Snelle pistes afgewisseld door rivier doorwadingen, dan weer los zand en mijn favoriet: tracks met waanzinnig veel grote keien.Dalen en stijgen....ik geniet met volle teugen.

Als toetje draaien we een soort geitenpad op die ons naar onze berghut brengt. Genieten eerste klas!

In de eenvoudige berghut koken we ons portie eten en drinken we een paar borrels...ik besluit het snurk-effect niet af te wachten en val voldaan in mijn tentje in slaap.

Dromend van lavastof op mijn motor...

Verrukkelijk toetje!

Langzaam trek het gitzwarte lavastof in mijn loopschoenen. Met tintelende vingers van de ochtend-vrieskou blaas ik mooie wolkjes in de IJslandse ochtendlucht.
Opeens hoor ik lawaai in de verte en even later doe ik bij een prachtige waterval helemaal alleen bij dit natuurgeweld wat rek en strekoefeningen.
Verwenmomentje zullen we maar zeggen...heerlijk!

Even laten zet ik m'n billen op het nog koude zadel en vertrekken we -wederom onder een kraakhelder blauwe hemel en een strakke zon- het mooie IJslandse landschap in.

Even later draaien we een prachtige track op.  De weg ligt op sommige plekken een halve meter onder het maaiveld en slingerend geniet ik van het rijden over deze weg vol met keien. Ik neurie in m'n helm, kijk naar links en naar rechts en het is net of we op een prairie rijden. Alleen de leeuwen missen..

Ik geniet en voel me gezegend hier te mogen rijden. We hebben alle geluk van de wereld met dit mooie weer, een dag zonder regen is zeldzaam op IJsland dus ik trek de conclusie dat goed karma ons gezind is.

Even kijk ik even te lang naar rechts, mijn blik wordt als een magneet getroffen door een prachtige bergrug, vol in de zon en met een prachtig schaduwveld. Als ik m'n blik weer naar voren richt zie ik dat ik het pad af dreig te rijden en ik besluit even een ehhhh bypass door de berm te maken...vooruitkijken van-der-kolk...vooruitkijken...ahum. We staan weer op scherp..

Na verloop van tijd komen we bij een mooie rivierpassage en onder spiedende blikken ('hoe gaat meneer de instructeur dit aanpakken' ;>)) rijd ik m' n trouwe eenpittertje naar de overkant.
Prachtig te zien hoe zo'n oversteek bij met name de minder ervaren off-roaders tot blijdschap kan lijden.

Even later komen we bij het van 'wie is de mol' bekende vliegtuig aan op het strand...erg mooi!

Waanzinnig landschappen trekken aan ons voorbij.

We zien prachtige watervallen, waarbij bij eentje een bijna ronde regenboog zich om ons heen vormt. Erg bijzonder.

Bij het hotel aangekomen droppen we onze tas, Paul (eigenaar Travel2Explore) vraagt wie er nog zin heeft in een stukje ontdek-je-plekje. Er schijnt ergens een doorgang te zijn die hij niet kent en even wil bezoeken.
Tja, daar hoef ik niet zo lang over na te denken...off-we-go!

Soms heb je van die momenten dat alles klopt: een prachtige weg met aan de ene kant een gletscher en de andere kant een soort van lord-of-the-rings achtige omgeving, een mooie 1600 uur zonnetje (mooi licht!!!) en na elke bocht een wauw-moment.
Nou, dit moment was er zo een.

Allemachtig, wat een landschap...we rijden een kilometer of 35 door een van de meest bijzondere landschappen.

De Nubra vallei vind ik erg mooi, maar deze mag er ook bij hoor. Ik kan niet in foto's uitdrukken wat ik daar zag, maar WAUW.

Gezegend kruip ik in m'n bedje, waar alle indrukken van de dag een mooi plaatsje krijgen.
Minstens 6 rivierkruisingen...zonder brug...jihaaaaaaa!

Oh ja, er schijnt ook nog een vulkaan actief te zijn...de localen zijn er erg rustig onder...voor ons betekent dat we waarschijnlijk onze route moeten aanpassen...tja, soms betekent pionieren nieuwe wegen en dus mogelijkheden....we zullen zien!

Voorjaarskriebels!!

Voorzichtig turen we uit het vliegtuigraam....zou de vulkaan al roken?

Gelukkig is het antwoord nee, de zon schijnt uitbundig, de hemel is knalblauw en de IJslandse koude lucht geeft ons een warm welkom op dit bizarre eiland.

We rijden naar Reijkjavik en checken in in ons mooie hotel. Reijkjavik is een soort van stads-dorp en we wandelen wat rond...tja, om de kerk kan je niet heen....

Mooi van buiten....

En van binnen...

De volgende ochtend knopen we de motoren los van de rekken en constateren, dat de douane de hier onbetaalbare flessen alcohol niet ingepikt heeft....dit zullen we straks nodig hebben als een sneeuwstorm ons wellicht gaat overvallen....

Wat ons wel overvalt is het prachtige weer. Vanuit Nederland klinkt een golf van klaagzang over de regen, hier is het werkelijk waar net voorjaar. Een prachtig zonnetje en een nog mooiere blauwe hemel is ons deel.

We verlaten Reijkjavik en rijden een kwartiertje later over een bijzonder mooi vulkanisch pad.

Laverend tussen de lavavelden krijgen we geen genoeg van naar links en rechts kijken. Het is prachtig!
Even later stoppen we bij onze eerste waterval...wat een geweld...en het schijnt nog grootser te kunnen...wauw!

We rijden langs de kust verder naar beneden en checken in bij onze eerste overnachtingsplaats.

Een heerlijk visje vult onze hongerige magen en we vallen niet veel later in een diepe slaap.

Het is een voorrecht hier te mogen rijden....