Van Kibuye rijd ik via een landschap van ontelbare heuvels
via een mooie kronkelende weg naar het noorden, op weg naar Uganda.
Ik kijk op mijn GPS en zie dat we soms tot 2400 meter komen!
Als motorrijder wordt je hier echt verwend met de mooiste
bochten en onverwacht goed asfalt. Onderweg zie bijna geen verkeer, alleen maar
lopende mensen. Allemachtig: afrikanen lopen echt alles!
Lopend met iets op hun hoofd (emmers, bananen, enormen
bossen brandhout), met een geit aan een touw, een fiets met water jerrycans of
bananen omhoog duwend.
Heel veel bananen hier. En arme kinderen. Je ziet onderweg
bijna alleen maar kinderen met vieze lompen aan. Vieze handen en vieze voeten.
En dat ze er zo vies uitzien van het smeer heeft ook een reden. Ze zijn aan het
werk. Ze moeten gewoon helpen op het land en met het huishouden. Ik denk dat
als je Nederlandse kinderen verteld dat ze elke dag 1 uur naar beneden en 2 uur
naar boven met volle jerrycans water mee moeten nemen dat ze je recht
uitlachen.
Ook hier stel ik een soort stage voor. Gewoon, 2 weken op
schoolreis naar Afrika (of een ander land met arme kinderen, er zijn er helaas
te veel) en dan maar helpen. Geloof me dat je dan stromend –warm- water, schone
kleren en een schoon bedje enorm gaat waarderen.
Wat ook wel een dingetje is zijn de gebaren en woorden van
de kids zodra je even van je motor stapt.
‘ Give me money’. Met een opgehouden hand.
Standaard. GIVE ME MONEY.
Tja, ik heb er iets op gevonden, het heeft namelijk geen
enkele zin ze iets te geven en bovendien zou er onderweg een jaarbudget aan doorgaan,
zoveel zijn het er.
Ik vraag: ‘ do you speak english?’ .
En daar antwoorden ze allemaal met een vorm van ‘ yes’ op (NB: alle kids gaan naar school hier, leren
daar standaard engels, ik geloof dat ze soms thuis gehouden worden voor
werkzaamheden..).
Ik vertel ze dan dat hun vrijheid en het hebben van ‘money’
begint met werken en dat vragen om geld er niet voor zorgt dat ze voor zichzelf
en hun familie kunnen zorgen. ‘ School and english is your freedom. Go to
school, learn a skill and make money. ‘
En het mooie is. Het werkt, de handjes gaan naar beneden en
met de meeste kun je nog prima een gesprekje aanknopen. Na een korte ‘box’ ( ik
vermoed dat er de komende tijd een hoop ‘ box ouwe’ in Rwanda wordt
uitgesproken..;>)) stap ik weer op, vrolijk nagezwaaid!
Ik kom aan in Musanze, bij het Volcano National Park.
Drie enorme vulkanen rijzen omhoog met daartussen een aantal
indrukwekkende kratermeren.
En je kunt hier – voor de hoofdprijs- gorilla’s in het wild
spotten. Tja, en als je er dan toch bent…
Ik kan niet anders zeggen dan dat dit een bijzondere
gebeurtenis is. Je loop een paar uur omhoog en dan wordt je naar een groep
gebracht waar je een uur samen met de rangers mag kijken, fotograferen en
bewonderen.
Zo’n silverback (‘de baas’) is echt enorm en je zit er
gewoon een tweetal meters vanaf.
Om je heen zijn de pubers met elkaar aan het
dollen en dagen de oudjes een beetje uit. Even later loopt een moeder met haar
baby gorilla op haar rug langs. Alsof het niets in.
Na het schieten van ontelbare foto’s ga ik zitten en
toekijken hoe er gespeeld, geravot en gegeten wordt. Ik voel me dankbaar dat ik
dit heb mogen meemaken en voel met verdrietig omdat ik eigenlijk het liefst Ger
aan mijn zijde had gehad (goede reden nogmaals te gaan ;>))
Toch voel ik me een indringer omdat ik weet dat deze dieren
gewoon in het wild zonder mensen horen te leven. Aan de andere kant weet ik dat
de donatie die we gedaan hebben wordt gebruikt om deze prachtige groep dieren
weer te laten toenemen.
Mooi en boeiend Robert.
BeantwoordenVerwijderen