Sommige mensen blijven je bij.
Sommig mensen maken iets in je los.
Sommige mensen hebben een fabelachtige zucht naar het leven.
Sommige mensen doen dingen waar je naar verlangt, naar hunkert.
Peter Loosli is zo'n man.
Mr. levenslust himself.
Eenmaal met dit heerschap in Marokko geweest. Overal waar hij komt hoor je de kinderstemmen in de dorpen tot ver in de woestijn en de bergen door galmen.
Tikkertje, hier, fotootje daar. Rennende kinderen, neerdwarrelend stof. Reuring!
'Ja, het Zwitserse staatscircus is weer in het land' zei Johan van Gestel weer eens droog als Peter met het hele dorp aan kinderen weer eens van links naar rechts over een voetbal veldje heen rende.
Overal waar hij komt, schreeuwende kinderen (van plezier ;>))
Ik keek daar naar. In de schaduw, energie sparend.
Allemachtig, een gepensioneerde man met de energie van een jonge hond, een olympische sporter.
En het hart van de grootste mannen op aarde.
En dat hart gebruikt hij. Dat bleek later wel...
Na Marokko benaderde hij mij. Hij zei 'Robert, nu wordt het eens tijd voor een cursus, ik moet weten hoe ik zo'n motor moet besturen. Hij had 30 jaar niet gereden..
Tja, nu vielen wel veel valpartijen op z'n plek. Als je 30 jaar niet rijdt en dan een Marokko reis uitrijdt.
Ik heb hem een paar keer op moeten rapen en zei dan 'Peter, gaat het?'
Hij stond op, schudde het stof van zich af, lachte breeduit en ging weer op de motor zitten.
'Natuurlijk, kein probleem!'.
En daar ging ie weer.
S'avonds even een massage bij de lokale Jomanda en huppatee. Op die brommer. Op zoek naar reuring, leven!
Op de rustdag zie hij 'hé, ik ben vandaag niet gevallen'..hahahahaha, humor eerste klas.
Later ging hij alleen.
Door de sneeuw van de Pyreneeën naar Afrika. Door de eindeloze vlaktes van Rusland. Siberië. Mongolië.
En nu weer naar Afrika.
Eerst om een grote hoeveelheid hulpgoederen naar mensen te brengen die hem geholpen hadden. Wauw!
Later, op weg naar zijn droom: Timboektoe.
Hij rijdt waar de meeste mensen niet durven komen. Mali. Timboektoe. Zijn droom. En hij maakt ze waar.
Voor geen mens bang, slapend in een tentje in 'de middle of shit'.
Geen mens die hem kwaad doet. Geen mens kán hem kwaad doen. Als je hem ziet moet je al lachen.
Tot hij in Afrika, in Senegal aangereden werd.
Wakker worden in een Afrikaans ziekenhuis in Dakar. Met een open beenwond. Uiteraard portemonneetje weg.
Tja, in Afrika komen ze niet langs met een karretje eten.
En dan die reactie uit Nederland. De motorgemeente die helpt en Peter weer veilig thuiskrijgt.
Met veel dank aan Arjan Brouwer en lokale Senegalese vrienden.
En nu in Beverwijk herstellend van dit avontuur.
Respect Peter, RESPECT.
Ik wil graag een keertje met je mee, rapen we samen je motor op.
Beterschap, grote vriend!!!
