vrijdag 16 december 2016

Only god knows

Dit blogje is een speciale. Een speciaal blogje voor een speciale vriend.

Deze is voor jou Marco. Sterkte met je strijd.

Eén ding moet je weten. Soms vragen mensen mij waarom ik de blogs schrijf. Ik schrijf ze omdat ik een hoop mensen ken, die niet in staat zijn om de wereld te bereizen. Ik wil ze meenemen via mijn gedachtenwereld op reis in de wereld.

Mee naar verre oorden.


Mee naar grappige, onroerende en prachtige mensen.


Mee naar een wereld die niet zo romantisch en vrij is als de onze (geloof me: we wonen in een fantastisch land, stop met zeiken allemaal).



En dan bel ik met jou Marco of kom op bezoek en dan besef ik me waarom ik ben gaan reizen. Ik ben gaan reizen omdat het leven te kwetsbaar is om zomaar voorbij te laten gaan.
Het leven is het ene moment hosanna en het andere moment staat het op z'n kop.Daar weet jij en lieve familie alles vanaf. Helaas.

Daarom. Ik doe het niet alsof mijn leven er vanaf hangt (al denken een hoop mensen dat), ik doe het omdat mijn innerlijke schreeuwt om te gaan. Ik krijg het zelfs m'n allerliefste maar moeilijk uitgelegd.


Dat kleine stemmetje diep in je ziel die schreeuwt om te gaan, op naar het avontuur, op naar de zon aan de andere kant van de berg.



Voor jou Marco een paar mooie foto's. Geniet ervan, sla ze op in je hoofd, reis met me mee en ik hoop dat je toch nog een paar reserve maanden krijgt.

Only god nows. Dikke kus, knuffel, opbeurende woorden. Nu het nog kan.

Met een dikke traan,

Robert