“Langzaam aan, we hebben haast”

Vanochtend kwamen we erachter dat een achter wiellager van Leo kompleet verwoest is en de ander in een bijzonder ongunstige staat. In een garage vinden we nog een exemplaar en met de resten van een oude lager "McGuyveren" we een lager in elkaar en slaan een kruis naar de hemel.

 

Beteuterd staan we naar de auto te kijken. Het scherpe lava is dwars door de band heengegaan en de auto staat tot op de velg in het zand. Repareren is echt onmogelijk en het reservewiel zit niet op de plek waar deze hoort te zitten. 

We moeten snel handelen, want het donker komt eraan en er is sneeuw voorspeld. We besluiten om de auto achter te laten, evenals Leo.
We laten de auto achter en bellen zo snel mogelijk om hulp (=nieuwe band brengen). De auto biedt genoemd bescherming om de nacht door te brengen en de hele groep laten wachten is een te groot risico. Evenals het meenemen van Leo. Als hij onderweg -zonder backup auto- stilvalt vallen we allemaal stil zonder tent.

Met onze bagage achterop gebonden gaan we de tocht van twee en een half uur aan (50 km ;>)). Het terrein is woest. De weg wordt gemarkeerd door paaltjes. Een weg is er niet. We klimmen en dalen tussen grote keien. De wil van iedereen is sterk en we beloven onszelf rustig te rijden: nu stilvallen is aankomen in het donker. Ik herinner me de uitspraak van politiemensen die onderweg zijn naar een spoedklus: ‘langzaam aan, we hebben haast”. 

En dan doen we. Behoedzaam, maar wel vol aandacht en tempo komen we een half uur voor donker aan bij de hut. Eenmaal binnen duurt het een half uur voordat de sneeuw horizontaal het raam voorbij trekt. We beseffen dat we geluk hebben gehad.

Om 6:00 de volgende ochtend krijgen we een bericht van de auto: ze rijden weer...in het ochtendlicht komen zowel de auto als Leo weer naar de hut. De autoverhuurbedrijf heeft 10 uur uit Reykjavik gereden om een nieuwe band te monteren en de auto weer aan het rijden te krijgen. Die IJslanders zijn echt “tough cookies”...