zondag 22 november 2020

Rally-Corona-medicijn…jihaaa

 





Hoog doemt de berg voor mij op. Steil. Rotsig. Uitdagen kijkt ze me aan. Ik zet aan en rijd het eerste stuk mooi omhoog. Bij het knikje naar rechts raak ik even uit balans. Ik corrigeer. En nog een keer. En dan bosjes. Aijjj. Draaien. Steil. Ik glij uit. Voorwiel pakken en in de juiste richting (naar beneden.). Motor optillen. Erop gaan zitten. Ik schuif naar voren (steil, jahaaa). Voorrem hard inknijpen. Staan. Maximale druk op het voorwiel. Het zweet sijpelt langs mijn neus mijn crossbril in. Naar beneden.

Beneden komen er andere rijders aan. Ik observeer hoe ze omhoog rijden. Makkelijk. Dansend. Beheerst. Mooi. Beneden draai ik en denk ik niet nog een keer na en rijd beheerst omhoog.

De eerste twee dagen heb ik het zwaar. Fysiek te weinig getraind. Te weinig op de trial en enduro gezeten.  Verhuizen. Corona. Teveel werk aangenomen. Nu baal ik. Ik heb  training nodig om dit te makkelijker te kunnen en kijk jaloers naar de ervaren enduro-mannen hoe gemakkelijk ze omhoog rijden en weet het: meer trainen Robert!



Waanzinnige landschappen worden ons elke dag weer voorgeschoteld.  Gerjan Leppink heeft prachtige ritten uitgezet waar je in de afgelegen gebieden nauwelijks andere mensen tegenkomt. We rijden veelal bovenop de bergruggen langs de bergkammen en worden getrakteerd op mooie vergezichten over de Alletejo en Algarve regio.  Sommigen mèt bos en sommigen compleet afgebrand. in de zomer is het hier zinderend heet. Het landschap is macaber. Het zicht fenomenaal. Waar je normaal niet tussen de bomen door kunt kijken zie je nu hoe uitgestrekt en desolaat dit gebied is.

De routes zijn soms makkelijk en dan opeens doemt er een zin op in het roadbook: “Steep uphill”. Aanzetten en gáán. We leren tijdens het rijden. Soms door naar andere te kijken. Soms door te falen. Ik val best vaak. Niet hard, Maar gewoon omdat je de heuveltop net niet haalt. Terug. Soms nog een keer. Of twee keer. Of drie.

Ondertussen genieten we ook van Portugal en haar lekker eten en mooie plekken. Zeker in de wetenschap dat het op dat moment ongehoord hard regent in Nederland.






We rijden met een groepje vrienden een berg op waar het roadbook waarschuwt voor een gemene klim. En dat is hij. We stranden met z’n vieren en besluiten met teamwork omhoog te gaan. Door de uitputting worden tracks die we normaal kunnen rijden opeens moeilijk. We helpen elkaar en lachen naar elkaar als we boven zijn. 


Dat hebben we toch maar mooi gedaan. S’avonds lig ik in mijn bed en voel echt alle spieren in mijn lijf.

De dagen tellen. Moe ben ik. Moe door de matige voorbereiding. Moe van het verwerken van al die indrukken va dit prachtige land. Moe door de Corona gekte. In de laatste dagen pakken we een paar keer een by-pass bij een hele steile klim. Ik ken mijn grenzen en neem soms gewoon geen risico. Heel aankomen is ook belangrijk.



Maar elk dag weer die gekke Gerjan Leppink aan de finish met zijn heerlijke gulle glimlach en de altijd aanwezige iiiijaaaaa! Want je kunt zeggen wat je wilt: waar bijna elke organisator het evenement afblaast ging hij toch maar. Al hadden we met een slaapzak op het strand moeten slapen.  Een rally als Corona vaccin...;>))

                                                (foto Rallymanics.nl)


Motorrijden is voor bikkels. Iiiiiijaaaa!


(Fotoverantwoording: sommige foto's zijn van Gerjan Leppink (https://www.leppinkadventure.nl/))

Geen opmerkingen:

Een reactie posten