Zwart, zwarter, zwarts..

We rijden een enorme vlakte op. Elke keer als ik dat doe wordt ik overvallen door de overweldigende ruimte van zo'n vlakte.

De eerste keer dat ik dit gevoel kreeg was toen ik de Nubra vallei inreed....ik stopte, bleef staan en ik denk, dat mijn mond  niet verder open kon.

Vandaag weer...we staat op een heuveltop en zien een zwarte vlakte gevuld met gitzwart lavazand....enorm.
Als we erover heen rijden voel je je nietig.
Oppassen op zo'n ding, want er stroom water overheen, water maakt geulen en als alles zwart is zie je die diepe geulen erg laat.
Paul is zo vriendelijk ons erop te wijzen, dus geven we niet vol gas (wat overigens erg verleidelijk is).

Vanochtend werden we wakker en kon Toon maar moeilijk zijn bed uitkomen. Te veel rugpijn zorgt ervoor dat ook hij zijn motor moet achterlaten en terug naar huis moet. De reis vergt veel van de mensen en dat zie aan de koppies. Vermoeide ogen staren mij soms aan.

Je krijg niet alleen lichamelijk wat te verstouwen maar al die indrukken van het landschap zorgen ervoor dat je hersenpan op volle toeren draait.

De dag begon met een waanzinnige track over een hoge vulkaanreeks. Links en rechts zie je allemaal rookpluimen omhoog dwarrelen en je ruikt het zwavel continu.

De wegen zijn verraderlijk. Het miezert en al rijdend door de wolken is het soms lastig in te schatten of de weg nu glad is of niet.  Tja en dan lijkt iets wat vlak is toch niet vlak te zijn..

De weg is een soort samengeperst lavazand, vermengd met klei en god mag weten wat nog meer.
Je ziet  zoveel verschillende steensoorten. Zwart, geel, oranje, wit, grijs, lichtbruin.

Alle zintuigen krijgen hier de kans om jou allerlei informatie te geven. Het blijft indrukwekkend. Het is erg lastig om op foto's vast te leggen wat je hier allemaal ziet.
Een ding is in ieder geval wel een feit: de herinnering aan dit land is onbeschrijflijk en dat is de reden waarom ik reis. Het is het enige waar je geld aan uitgeeft wat altijd bij je blijft.