Allemachtig...

Ja, Ja, JA, JAAAAA!

Tja, de Grand Canyon…die kan toch alleen maar ‘GRAND’ zijn.

Ja.

Ja.

Ja.

Niet in foto’s uit te drukken (ik probeer het toch)..

Wat maakt’m zo groots…alles. De afstand van de ene naar de andere kant, de ongelooflijke diepte, het verhaal.

Fantastisch om dat je er zo mooi langs kunt lopen. De verhalen. Het licht, de  wind. De weg ernaar toe. Heerlijk, heerlijk, heerlijk. Wat is onze moeder natuur toch genadig voor ons geweest.

Als je er niet geweest bent: kom. Doe eens gek.

En als je er dan toch bent, lees het verhaal van het uranium wat ze er  vonden. Uiteraard even gedolven, we waren er toch, en daarna even een paar miljoen om de boel weer te maken zoals het was. Voor de rest alles mooi bewaard hoor (gelukkig maar een klein stukje)!

We blazen uit in Williams, langs Route66. De verhalen hierover zijn magisch, ik heb er nog weinig magisch van terug gezien. Je kunt beter voor het natuurschoon gaan.

De dag erna rijden we van Williams naar Page. De weg ernaar toe is alsof je door een geologisch pretpark (in positieve zin) heenrijdt. Het landschap verandert continu, de kleuren veranderen mee. We rijden door een landschap wat ik niet in woorden of beelden kan vatten. Onwaarschijnlijke vlakten afgewisseld door moeder natuur uitgesleten stukken aarde. Vormen die ik nog niet heb gezien.

We komen bij Page aan, een dorpje wat is ontstaan door de arbeiders te huisvesten van de aan te leggen dam (uiteraard voor economische redenen). Hier wordt , net ten oosten, uitgebeeld wat het spanningsveld tussen de oorspronkelijke bewoners en de ‘indringers’ zo ‘mooi’ weergeeft: een enorme elektriciteitscentrale midden in dit prachtige gebied met de kenmerkende natuurlijk uitgesleten rotsen. Walgelijk.

Ik kom er op de parkeerplaats van een door Navajo indianen opgezette attractie in gesprek met een ‘native american’. Ze noemen deze  bevolkingsgroep Navajo (navaja is mes in het spaans, de spanjaarden kwamen de oorspronkelijke bewoners tegen met alleen maar messen en noemden ze Navajo). Zelf noemen ze zich Dine (spreek uit als dienejjjj) en hebben in de laaste 200 jaar een historische ramp meegemaakt.

Ze laten ons Antilope Canyon zien. Als we er weer uit lopen zijn we sprakeloos….plaatjes zeggen meer dan 1000 woorden….