Eifel met moskee

We verlaten het prachtige stadje Chefchaouen en trekken al snel het Rif Gebergte in. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten, maar wat ik aantref is prachtig!

Het is werkelijk waar de graanschuur van Marokko. Groen welvend graan tot zover je ogen kunnen kijken. Door de harde wind vandaag wuiven de korenaren dat het een lieve lust is. Prachtig om naar te kijken en doorheen te rijden. De harde wind waait af en toe zo hard  de kier van je helm in dat je de adem ontnomen wordt.

Vanuit de groene velden rijden we door prachtige pijnboom wouden. De heerlijke geur van de naalden dringt diep onze neusgaten in.  We slingeren tijden door deze mooie wouden. Soms denk je dat je in Frankrijk, Spanje of Portugal aan het rijden bent, heel bizar.

Op de velden groeit het koolzaad dat het een lieve lust is en de geur van deze bloemen is staat voor mij gelijk aan voorjaar in de Eifel (hoef ik aan die-hard motorrijders niet uit te leggen).  Ik denk soms elk moment om de hoek een dorpje aan te treffen met een restaurant waar je schnitzels kunt kopen. Maar nee, dorpjes met een moskee verraden toch echt iets anders. En anders helpen de gaten in het wegdek ons herinneren.

Als je last hebt van hooikoorts is dit geen geschikt moment hier te zijn… alle kruiden die in bloei staan geuren en laten dikke wolken met stuifmeel los.

Als we de laatste hoge bergtop over zijn ligt Fes op ons te wachten. Vanuit het grote niets ligt er opeens een mega stad op je te wachten (Fes heeft 1,5 miljoen inwoners). Even later rijden we het gekkenhuis van deze grote stad en toeristentrekpleister binnen en kruisen de brommers met hotel-lokkers ons pad.

De dag erna blijven we in Fes en rijden we een ‘rondje Fes’ van 400 kilometer. We gaan vroeg weg zodat we in de namiddag nog even de stad in kunnen.

Na een klein stukje snelweg bij een graadje of 9 (brrr) slaan we af in de richting van het nationale park Jbel Tazzeka. We rijden al snel over een prachtige kleine bergweg tussen de kurkeiken. Echt prachtig. Het asfalt is niet zo van heel goede kwaliteit dus het is flink uitkijken in de bochten.

Als er uitzicht is op de hogere bergen om ons heen zien we sneeuw. 

We weten dat we die richting opgaan. We waren van de voren gewaarschuwd op tijd te tanken aangezien we echt de bush-bush in gaan. Dat doen we graag..

En bush-bush is het. Aan de weg komt geen einde en we gaan hoger en hoger. De bomen verdwijnen en je ziet dat de elementen het landschap kaal en dor maken. Het asfalt ligt er al een tijdje en je ziet dat het geen zin heeft het te vernieuwen. De winter maakt er korte metten mee. We rijden dus om de gaten heen en genieten volop van dit semi-offroad rijden. Aantal tegenliggers onderweg? Welgeteld 1..in 2,5 uur...

Stijgen en stijgen. En stijgen. We komen uiteindelijk ruim boven de 2000 meter en de huizen van de bewoners zijn van klei en hout. Wat een ongelooflijk primitief leven hebben deze mensen toch.

Na het stijgen dalen we weer naar beneden en het wordt warmer en warmer. We komen uiteindelijk in het dal en tanken onze motoren af (de dorstige KTM moest onderweg even ‘primitief’ worden bijgetankt bij de lokale gas-boer).

We rijden via de snelweg terug en tikken 400 kilometers af. We douchen even snel en stappen in de taxi naar het centrum van Fes. Ik moet zeggen een minder gekkenhuis dan Marrakech.

We bezoeken de beroemde leerlooierijen, helaas staat het zonnetje niet mooi op de gekleurde bakken, dus ‘my best shot’ is deze..

We slenteren heerlijk door het centrum en bezoeken diverse winkeltjes en op een dakterras genieten we van een prachtig overzicht van de stad bij de mooie middagzon.

We verheugen ons op de dag van morgen waarin we nog dieper Marokko zullen inzakken.