Cannonballrun

Met het stof nog in mijn neus kopen we nog een paar binnenbanden (je weet maar nooit...). Omdat het vrijdag is (bij ons vergelijkbaar met een zondag) duurt het wat langer om dit te krijgen en om de tijd te doden lopen we vlak bij het hotel nog even de vleesmarkt op...tja, alles ligt hier gewoon in beeld...

Vanuit Midelt rijden we weer in de richting van Fes. We gaan dwars door de Midden Atlas.

We verlaten al snel de route die de meeste mensen naar Fes nemen en rijden de oude weg naar Fes. Een prachtige eenzame weg door niemandsland. Een kaarsrechte weg door desolaat landschap. Soms denk ik echt in de VS te rijden, maar niets is minder waar.

We slaan al snel af in de richting van het Massif de Tichchoukt en rijden in de richting van  de Mousa ou Salah. We stijgen en stijgen en zitten al snel weer op ruim 2000 meter.

Onderweg stoppen we bij een prachtige waterval. Ongehoord mooi en geen buitenlandse toerist te ontdekken.

In Fes nemen we afscheid van twee reisgenoten en wij gaan de laatste Marokko-etappe rijden in de richting van de boot in Tanger. Vierhonderd kilometer fun..

We rijden door het gebied van Taounate, ook wel bekend als de wiet plantage van Marokko. Bij mij nu bekend als het gebied van de Cannonball run.

Ik heb al heel wat gevaarlijke wegen gezien op aarde, maar deze past moeiteloos in de top 3. Alles is onbetrouwbaar aan deze weg:

• glad asfalt
• gaten in het asfalt
• idioten op het asfalt
• idioten uit de andere richting inhalen op plekken waar je denkt....nou nou...

Maar goed...tempootje aanpassen en de gekte laten passeren. Net als die Mercedes 190D uit 1984 die een bus inhaalt vlak voor een blinde hoek...wat een gekkenhuis. Gerjan vindt het allemaal prachtig en lacht zich helemaal slap. Vanuit een rij-instructeur perspectief ben ik blij dat ik heelhuids bij de volgende pomp sta. Waar ons schaamteloos 10 kg hash wordt aangeboden. We slaan vriendelijk af met de opmerking dat we al 10 kg hebben...;>))

We rijden na deze gekte het laatste stuk naar de Middellandse zee naar het Pointe des Pêcheurs. We eten in El-Jebna onze buik compleet vol met de lekkerste sardines op aarde (met een beetje zeezout op de grill) en genieten van het waanzinnige uitzicht op de mediteranée.

We krijgen een prachtig 'dessert' in de vorm van een 150 kilometer lange racebaan naar Tetouan. We genieten van de laatste meters Marokko. De vergelijking met highway nr 1 van LA naar San Francisco kan deze weg met gemak aan. Wat een land, wat een variatie!

We steken met de boot over en in Spanje krijg ik nog een keer te maken met de flat tire blues. Op de snelweg voel ik dat mijn band leeg is en ik neem een afslag waar ik inmiddels als een full prof de band in 45 minuten verwissel. Ik fluit een liedje terwijl ik de band het laatste zetje over de rand laat glijden (tip van Gerjan: ' sing a song'...en wacht....) en denk met een glimlach terug aan dit prachtige avontuur. Marokko, tot de volgende keer!