Very Vietnam

Zachtjes lig ik in mijn bedje te wiegen op het ritme van het spoor. Het Vietnamese spoor. En dat ligt er zo te voelen al even. Kedeng-kedeng-KEDENK-BOING-SCHUUR..........dat zal wel weer niet slapen worden...

Een paar dagen eerder zijn we vanuit Siem Reap in Cambodja, waar het op dat moment ruim 30 graden is, naar Hanoi gevlogen. Als het vliegtuig geland is en we in de slurf lopen krijgen we het gelijk koud, verrek...het is hier maar 17 graden en...het regent...oeps, dat hadden we al even niet meer gehad.

In de aankomsthal is het wel gelijk feest. Aan weerszijden van de hal zitten allemaal kinderen en een paar kleine 'moves' zorgen voor grote hilariteit.

De rit naar Hanoi gebeurt is in gutsende regen...aijjjj.
De eerste indruk van Hanoi is -en wellicht komt dit door het weer- een grauwe. De mensen lachen niet en zijn gewoonweg lomp. En kan geen spoortje vriendelijkheid vanaf. We waren wel wat anders gewend inmiddels...

Gelukkig zijn ze in het hotel wel erg behulpzaam en na onze check in verkennen we Hanoi in het oude gedeelte. De kleine smalle straten zijn gevuld met kraampjes en overal worden we redelijk agressief de winkels ingetrokken.

We worden er een beetje chagrijnig van en besluiten -ook vanwege het regenachtige weer-op zoek te gaan naar een bioscoop.

Hier maken we kennis met de eeehhhhh, bijzondere manier van film kijken van de Vietnamezen. Als 25 % van de zaal de film geheel gezien heeft is het veel. De mensen zijn drukker met kletsen, facebooken en...slapen...bijzondere mensen..

De volgende dag trekken we verder Hanoi in en lopen over de markt waar je werkelijk waar alle dieren kunt kopen om op te eten. Naast de gebruikelijke vlees en vissoorten ook schildpadden, kikkers en complete haaien (die in hun aquaria echt naar lucht moeten happen).

De dierenbescherming moet hier maar niet gaan kijken. Je wordt er spontaan vegetariër van..
Ter plekke wordt de vangst voor je schoongemaakt. Verse vis is hier ook echt vers..

We besluiten niet de gebruikelijke uitstap naar Halong Bay te doen (te toeristisch) en gaan naar Cat Ba, een eiland schuin onder Hanoi die in dezelfde baai ligt.

De reis ernaar toe is weer  erg leuk...we belanden weer eens in een bus...
Tja, de Vietnamese bussen houden er ook zo hun 'gewoontes' op na. Het busstation in Hanoi is een bijzonder smerige ervaring. Wat een viezigheid. Je kunt nergens zien waar een bus vertrekt, het enige wat help is hardop te schreeuwen waar  je heengaat en dan beginnen er vanzelf mensen te wijzen en uiteindelijk kom je dan op tijd in de juiste bus.
Als de bus vertrekt begint het 'cruise-ritueel': de bus rijd stapvoets weg bij het busstation en rijdt met open deur heel langzaam een paar kilometer langs een soort van boulevard. Onderweg stappen er nog steeds mensen in..Ook in de tussenliggende dorpen volgt dit ritueel en er wordt zelfs af en toe op de 'snelweg' gestopt..
De weg naar Haipong is een troosteloze. Langs de weg gigantische industrie en vrachtwagens rijden af en aan met containers die in de haven van Haipong hun weg over de wereld vinden. Vietnam is booming business.
Je ziet dat Vietnam een behoorlijk ontwikkelde natie is, echter het is gewoonweg een vies land. Mensen flikkeren hun afval gewoon van zich af en het is dan ook een grote bende op straat. Bah. Landen als Laos zijn echt een stuk armer, maar wel schoner. Had ik niet verwacht.

We komen uiteindelijk in Cat Ba aan en boeken voor de volgende dag een toer door de baai.

We vertrekken met een boot en pikken onderweg een paar kajaks op. We varen door de prachtige baai, waar links en rechts prachtige rotsformaties opduiken. We gaan af en toe van de boot af en kajakken door dit prachtige landschap.
We zijn blij, dat we niet via Halong City zijn gegaan, we horen later de verhalen van de hordes toeristen, de dieselwalmen en het urenlange wachten.

Wij zitten in prachtige rustige baaien en kajakken door deze zo goed als stille omgeving. Gerda en ik kajakken nog even naar een afgelegen strand en kunnen nog even ongemerkt skinny dippen ;>))

Vanwege het slechte weer besluiten we niet langer te blijven en reizen via Hanoi naar Hue in het midden van Vietnam. We zijn de kou en de regen zat en willen weer de korte broek en de slippers aan.

We nemen de nacht/slaap-trein. Tja, bijzondere belevenis weer..Als we aankomen bij het station -op de kaart zien we toch echt dat we er zijn- vragen we ons af waar dat station dan wel mag zijn. Ik bedoel, bij een grote stad hoort toch een groot station?
Tja, we vragen links en rechts wat en worden weer- heel lomp- naar de ingang geschreeuwd. Er zijn 3 zaken waardoor we denken redelijk in de buurt te zijn: er hangt een klok en twee borden met daarop 'ticket office' en eentje met 'waiting room for train'. Maar ja, waar is die 'train' dan? We worden in de wachtruimte gedirigeerd en opeens komt er een mannetje naar ons toe en neemt ons mee. We lopen in het halfdonker over een paar sporen (komt er geen trein aan schatje?) en opeens worden we een wat viezige trein in gedirigeerd. Onze trein...ehhhhh..OK.

Eerste klas reizen in Vietnam kent zo zijn eigen wetten...
Op de bedden wemelt het van de haren en er lopen een paar beestjes...hihihihihi.
We worden er een beetje giechelig van...we ontmoeten een paar leuke mensen en met een paar biertjes op zit de sfeer er al snel in. We lachen ons helemaal rot en hebben een prima avond.

In een rijdende trein slapen is echter niet zo'n succes, dus we komen redelijk brak aan in Hue, waar het heerlijk warm is.

Conclusie is dat Vietnam ons nog niet te pakken heeft, we gaan het even aankijken en reizen wellicht sneller  door naar Maleisië.