In de ochtend bezoek ik het Alhambra van Grenada. Een
prachtige vesting op de heuveltoppen van Grenada. Prachtige gebouwen, paleizen,
huizen en torens staan in een ommuurde vestig waar de geur van de bloemenzee je
verrast en blij maakt.
Overal is personeel bezig met het verzorgen van de
1000-en-den bloemen, planten en bomen met alle kleuren van de regenboog. Door
een haag van Chinese bezoekers bezoeken we het Palacios Nazeries. Een
schoonheid van een gebouw gevuld met Moorse patronen en tegels. Ik verbaas me
over alle pracht en praal, het is te mooi voor woorden.
Overal in de tuinen
rondom alle gebouwen is water wat via allerlei kanalen en fonteinen over het
hele terrein gepompt wordt. Adembenemend.
Daarna stappen we weer op de motor. We verlaten Grenada in
westelijke richting in de driehoek tussen Cordoba en Antequera. We beginnen
‘droog en dor’ en rijden uren tussen oude olijfboomgaarden over versleten en
gedeukt asfalt. De motoren glijden af en toe, maar door je een beetje aan te
passen blijf je overeind. Het heerlijke zonnetje van een graad of 27 graden
laat ons zweten in onze motorpakken. Heerlijk na zo lange koude winter. We
genieten.
We rijden een fantastische route door de pijnboombossen van
de Sierra de Ojete en worden getrakteerd op een bochtenspel waar het motorhart
harder van gaat kloppen. We slingeren van links naar rechts en een smile is
niet meer te onderdrukken.
We rijden in de richting van
Loja en na een lekker koud drankje vervolgen we onze weg door de Sierra
Gorda.
Allemachtig, wat is dit een adembenemende vallei. We stijgen
en stijgen en de temperatuur daalt. Het dorre gras wordt vervangen door
helgroen gras wat door de ontluikende lente tevoorschijn komt. Gele bloemen en
bomen vol met bloesem laten fantastische geuren onze helmen instromen.
Dat
maakt motorrijden zo uniek! Je ruikt en voelt de omgeving intens.
Tja, ook hier heeft de Heer ons bedeeld met ongehoord mooie
stuurwegen. Ik verdenk Hem van een soort hemels testcircuit voor motorrijders.
We gaan volledig los op een partij bochten die zijn weerga niet kent. Waar het
gisteren kruip-door-sluip-door was over pietepeuterig smalle wegen, zijn de
bochten nu langgerekt en diep. We hebben veel grip en sturen onze motoren door
deze fantastische omgeving. De imposante rotspartijen aan weerszijden geven de
grootsheid van het landschap weer.
We rijden Antequera in met een smile die niet meer in de
helmen past. Het koude biertje sist op onze tongen. Heerlijk!
We starten de volgende ochtend in Antequera en rijden al
snel de Sierra de Chimenea in. Een geweldige groene vallei volgt. Een
bochten paradijs wat zijn weerga niet kent. We rijden door een nauwe vallei (het
lijkt wel of elke rivier hier in een onwaarschijnlijke vallei ligt) met links
en rechts hoge kliffen via een stuwmeer naar Ardales.
Via de Rio Turon
rijden we naar El Burgo en gaan via de Puerto del Viento naar
Ronda. Onze fotocamera’s maken overuren
in dit gebergte. Gele bloemen afgewisseld met fantastisch kliffen en
rotspartijen maken het ons moeilijk op de weg te letten.
Na een lekkere lunch in Ronda steken we de Rio Guardiaro
over en gaan omhoog naar de Sierra Margarita. Nou, zoals het drankje klinkt zo
ziet onze route eruit. Allemachtig. Genieten 300%.
We zakken via de Punto de las Palomas af naar Ubrique. De
route is waanzinnig, sommige haarspelden in de eerste versnelling met
koppeling, zo steil. Heerlijk. Het uitzicht beneemt onze adem. Wel tricky…er
rijden hier touringcars en ze passen net op de weg….
Na Ubrique zakken we door eeuwenoude kurkeiken bossen naar
het zuiden. Het Reserva National de Cortes de la Fronteira laat zich van haar
beste kant zien.
Als toetje krijgen we in de richting van Algeciras nog de
A405 voor onze rekening. Tja, eigenlijk kan ik er maar 1 naam aan geven: kant
en klare racebaan. Prachtig vloeiende bochten. Ik fluit het hele stuk in mijn
helm.
Algeciras is het Pernis van Spanje, dus daar kan ik kort over
zijn…..tanken en slapen.
Let's go to Morocco!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten