Flat tire-blues

 We vertrekken uit de Gorges du Todra in de richting van de woestijn. We verlaten Tinghir en gaan al snel de middle of nowhere in. Een waanzinnige rit door een ‘John Wayne’ achtig landschap volgt. We stijgen en stijgen en de rotsen worden zwarter en zwarter. Een vulkanisch landschap met de temperatuur van de woestijn. 

Je voelt echt dat je dichter bij de woestijn komt. De temperatuur loopt al snel op naar een graadje of 36.

De weg slingert zich door dit onwerkelijke landschap. Het lijkt net of Johan Wayne elk moment de hoek om komt zetten. Links en rechts torenen de rotsformaties boven ons uit, we voelen ons klein.

We gaan verder via het asfalt naar Merzouga, waar we erachter komen dat onze motorfietsen alleen geschikt zijn om wat foto’s in de zandduinen te maken. We laten ons daarna het bier goed smaken in een waanzinnig zwoele lenteavond.

De volgende ochtend rijden we in de richting van Erfoud. Je kunt zien dat deze omgeving een walhalla is voor de motorsport minded mensen. Werkelijk overal zie je grote groepen met 4x4 auto’s, quads en motoren. Ik krijg er steeds een minder gevoel over. Gelukkig is  Gerjan Leppink een mooie uitzondering. Als er één iemand is die toeristische oorden haat, dan is hij het wel. Gerjan is een meester in het vinden van on-ontdekte paadjes. Prachtig te zien hoe hij met zijn levendige charme contact maakt met de plaatselijke bevolking, hen informatie vraagt en aan de hand van kaarten ‘en doen horen zeggen’ routes in elkaar frutselt.

Een mooi voorbeeld is de etappe van vandaag. Een etappe niet voor iedereen, in de middle of nowhere. De GPS-route wil niet opstarten. 

Gerjan legt de route uit: je rijdt na de beschoeiing rechts het pad op. Links ligt de vallei met asfalt, rechts daarvan ligt een doorgang op de berg. Daar gaan we naar toe. Boven aangekomen gaan we naar links en rijden in de richting van de platte berg. Hou deze altijd in het vizier. Raakt je ‘m uit het oog dan kun je echt zwaar in de problemen komen. Voor de platte berg gaan we naar links en rijden om de duin heen naar het asfalt.

Tja, en dan ben je dus 2 uur verder….waanzinnige rit door de woestijn. Dakar!

Dit wordt ook een beetje een bijltjesdag. In de woestijn rijd ik weer lek. Plakken bij een graadje of 35. En een uur kwijt. 

Ik rijd die dag nog twee keer lek, mede door te rijden met de geplakte banden. We komen hierdoor in het donker te rijden en gelukkig heeft Gerjan veel terreinkennis om uit de vallei te komen (ik had anders een slaapplek gezocht in een dorpje of langs de weg). Hoop geleerd onderweg. Ik had beter materiaal (betere stenen band en betere binnenbanden) moeten meenemen. Uiteindelijk aan het einde van de reis ben ik 6 keer met mijn band bezig geweest.

De laatste passage aan het einde van de dag is er een van ongehoorde schoonheid. Mede door het prachtige avondzonnetje rijden we door een sprookjesachtig landschap met gele bloemen, blauwe luchten met wolken en een landschap om te zoenen. Mijn fotograven hart bloedt, we moeten namelijk doorrijden want de nacht slokt ons bijna op.

De laatste twee uur onverhard rijden we in het donker, beetje heroïsch. Uiteindelijk bereiken we het asfalt en rijden het laatste uur over een normale weg richting Midelt waar we ons verhaal vertellen aan de rest van de groep onder het genot van een halve kip, frites en een koude pint. Volgend jaar maar weer een strandvakantie..hahahahahahah