De dood of de gladiolen

"You can't love the death, you can't love the loss. But you can't love the thrill and excitement without knowing that's a part of it." - Bridget Dobbs

Deze quote komt van de echtgenote van één van de eerder omgekomen coureurs een aantal jaren geleden en het is de glorie en de tragedie van dit evenement in een quote samengevat.

Je moet bereid zijn te sterven als je hier racet. De kick van het kunnen omkomen maakt deze race uniek. Tezamen met het lange, bochtige en van gemene hobbels voorziene circuit – je hebt drie TT races nodig het een beetje onder de knie te krijgen- is het een combinatie van ingrediënten om zo dicht mogelijk bij de dood te komen.

Je kunt op verschillende plaatsen op het circuit kijken. Er is immers 60 kilometer tribune..

Elke dag wordt het circuit- een openbare weg- afgesloten en beginnen de trainingen en races. Elke eilandbewoner weet dit en houdt er rekening mee. Het hoort gewoon bij het eiland. Kom daar in de Nederlandse klaagcultuur maar eens mee aan..

Er zijn uiteraard populaire plekken en we proberen elke dag wat uit. Ik vergeet niet meer de eerste keer dat de motoren langskomen. Een aanzwellend lawaai vanuit de verte die steeds harder en harder wordt, een motor die in de remmen gaat, de bocht neemt en dan weer VOL op het gas weg accelererend. Op naar de volgende bocht. Waanzinnig. En nog één. En nog één. Wauw.

Als je op maaiveldniveau gaat staan merk je pas echt wat een snelheden er gehaald worden. Op het snelste stuk wordt er tegen de 330 kilometer per uur gereden. Als je er staat voel je de snelheid in al je vezels langskomen.

Wat leuk is dat op de momenten dat het circuit ‘open’ is je gewoon over het circuit kunt rijden. Het is een mooie beleving en moeilijk te bevatten hoe hard de toppers hier over heen gaan. Al die bobbels en ‘dips’, als je daar met 200+ doorheen gaat weet je als motorrijder dat sturen daarna door het lichte voorwiel lastiger is.

Als coureur moet je dus 60 kilometer met een topconcentratie rijden. En dat 6 ronden lang. Je moet kapot zijn als je van de motor komt.

De races zijn mooi om te bekijken. Er wordt gestart in volgorde van trainen. Hoe beter je traint, hoe meer voorsprong je hebt. De rijders worden om en om gestart. Zo is er ook een betere spreiding en is het als publiek goed te volgen. Iedereen loopt met radio’s om het verslag te volgen. Prachtig in het tijdperk van multimedia en grote video-walls. Dat werkt hier gewoon niet!

Een andere dag kijken we naar classics. Deze oude motoren, veelal twee takten racen op een apart circuit. Echt heel mooi om naar te kijken, bij mij kwamen nostalgische gevoelens naar boven van de racerij in oude tijden. Kippenvel op mijn armen bij het passeren. Veel liefhebbers doen mee met deze races en het gaat er pittig aan toe!

Het weer is wel wisselvallig, er worden veel trainingen afgelast en verplaatst. Gelukkig kan ik voor ik wegga nog een paar races kijken en ik geniet. Op de momenten dat het zonnetje schijnt geniet ik van de warmte, de sfeer en de mensen om me heen.

Op de camping staan zo’n 300 landgenoten. Normaal zou ik dit vermijden, maar het mooie aan motorrijden is dat het allemaal mensen met eenzelfde passie zijn, je hebt altijd iets om over te praten.

Op de dag dat ik wegga stormt het (windkracht 7) met slagregens. Ik pak mijn tent in de stromende regen in. Ik stap op de boot naar Dublin, we steken de Ierse Zee met windkracht 8 over. De captain wenst ons succes.  De penetrante lucht op de toiletten en de sporen over de railing spreken boekdelen: niet iedereen kan tegen de deining. Gelukkig heb ik er geen last van .

In de dagen daarna hoor ik dat er 3 coureurs binnen 24 uur overleden zijn. Hierbij een Nederlander die furore wilde maken op Man. Hij moet het in zijn tweede jaar met de dood bekopen.

Jochem van den Hoek, Davey Lambert en Alan Bonner. Jullie zijn in een illuster gezelschap. Rust zacht.

(bron foto: http://performanceracing.nl)

Bikers dream

Op het auto(-maar-nu-stiekum-voor-motoren-)dek bulderen de motoren die nu eindelijk van de boot af mogen. We rijden door een walm van uitlaatgassen de boot af richting de paspoort controle. Magnifiek tussen al die motoren! We zijn vanuit Hull op weg naar Liverpool waar een volgende boot op ons wacht.

Even later zijn we op weg naar York, waar we in de schaduw van een mooie kerk een lekker koffietje en Engels gebakje naar binnen werken. We lopen nog even snel York in voor een paar foto’s en een snufje sfeer en stappen dan snel weer op de motor. Er zijn een hoop bochten die op ons wachten.

We hebben met hulp van de kaart en de GPS een prachtige route van ruim 250 kilometer door de Yorkshire Dales en Lancaster uitgezet. Het weer helpt fabelachtig mee. We rijgen met een graadje of 25 de ene na de andere bocht aaneen.

Ik kende het landschap al een beetje, maar ik heb toch nog weer nieuwe wegen gevonden. Prachtig tussen de heggen, stijgend en dalend, smal en breed. We kunnen er geen genoeg van krijgen. Typisch Engeland. We genieten.

Wat me altijd opvalt is dat de mensen erg beleefd zijn, we worden overal geholpen en we krijgen de ene na de andere zwaai.

Uiteindelijk komen we in de buurt van Liverpool aan en ik heb maar één conclusie: rijden in de Alpen is mooi, maar de rit van vandaag is absoluut ‘a bikers dream’ : bochten, bochten, bochten!

We checken in voor de overtocht naar de Isle of Man en rijden met honderden andere motoren de boot op. Erg gaaf…en wat een lawaai. 

Op het dek drinken we een mooie pint in de zon en varen richting Douglas op het Isle of Man. We struikelen bijna over de helmen en motorkleding. Prachtig.

Tja, wat is dan precies de sfeer op het Isle of Man? Dat weet je natuurlijk pas als je er bent. 

Gekke mensen....;>))

Absoluut Engeland, met prachtige kronkelwegen langs heggen door een heuvelachtig landschap.

Werkelijk overal motoren, alle soorten met en door elkaar. En mensen met dezelfde passie. Overal vriendelijke blikken en positieve reacties op motorrijden en motorrijders (ik ben in NL wel anders gewend..).

Het hele eiland is motor-minded en dat uit zich in alles. Mensen laten elkaar in elkaars waarde en de politie is echt nauwelijks te zien. Heel gaaf om mee te maken dat het zo ook kan. De politie bij de TT-Assen zou eens op stage moeten hoe tolerantie (toch een Nederlands paradepaardje) en motorrijden bij elkaar passen. Het mooie is dat iedereen op het eiland beseft dat dit uniek is en het is uniek mee te mogen maken.

Tja, en als ik dat had geweten: je kunt op het eiland geweldig offroad rijden…volgende keer maar busje en de Husk mee ;>)) Overal zie je op de paden (legaal!) offroaders rijden op prachtige stenentracks. Het is bijna overal toegestaan met motoren te rijden. Echt uniek.

De eerste dagen vullen we met het verkennen van het eiland. Van het zuiden bij de ‘Calf of Man’, waar zeeleeuwen in de sterke stroming wachten op voorbij zwemmende vissen, tot schilderachtige dorpjes en waanzinnige bergwegen in het midden en noorden.

Ook mooi de bergrug in het midden van het eiland, je waant je af en toe in Schotland. Je moet af en toe stevig in de remmen voor een overstekend schaap.

Ook wanen we ons in Schotland met het weer…het is en blijft een eiland en het weer is onvoorspelbaar. De ene dag prachtig, maar plots is daar binnentrekkende zeemist waardoor het ijzig koud wordt. We hebben tot nu toe gelukkig maar 1,5 verregende dag.

We maken ons op voor de komende races. Tot nu toe zijn de meeste trainingen in het water gevallen (er wordt niet geracet bij regen, te gevaarlijk) of afgeblazen omdat de redding heli’s niet konden opstijgen door zeemist op bepaalde gedeelten van het circuit. Het circuit is meer dan 60 kilometer langs, dus als het aan de ene kant mooi is kan het elders spoken. Heel bizar.

Je merkt dat de mensen het racen snel willen zien, dat is heel begrijpelijk. Je staat als toeschouwer een paar meter van de actie en het is niet te beschrijven wat je voelt als er dan een motor met 200+ langs komt..allemachtig…

We kijken met smart uit naar de races!