De klappen van mijn motor weerkaatsen tegen de bergwand. Ik
moet goed blijven uitkijken, want zonder vangrails is het gat naast me toch wel
erg diep.
We rijden een prachtige route door de Hoge Atlas, waarbij we
hoger en hoger klimmen. Eerst in de schaduw van de berg, maar als we boven
komen…wauw! Een waanzinnig uitzicht is mijn deel.
De afdaling zit vol met listige haarspeldjes die je met het
kontje naar buiten moet nemen, HUP, afschuinen dat ding! Mooi manoeuvrerend om
de grote stenen en rotsen heen kom ik naar beneden.
Ik neem me voor meer te investeren in trial training, ik wil
nog wat soepeler op de motor komen te staan.
We komen over de 3000 meter, je verwacht dit soort
landschappen niet zo dicht bij huis. Soms waan ik me in de Himalaya of in de
Verenigde Staten. Het landschap is ongehoord divers, verrassend en imposant. En
ik rijd daar met mijn husky prinsheerlijk rond.
Ik geniet ongelooflijk van de dingen die ik om me heen zie.
Ik rij met een roadbook en dat betekent, dat je de route
veelal alleen kunt rijden. Ik ben deze vorm steeds meer gaan waarderen. Je kunt
geweldig je eigen tempo rijden en als je iemand vind die in het zelfde tempo
rijdt, rijd je zo’n beetje bij elkaar in de buurt.
Tja, als je zoveel foto’s maakt als ik….zie je niet zoveel
mensen ;>))
Als we de Atlas volledig zijn overgestoken voel je langzaam
de hitte van de Sahara je helm binnenstromen.
Het bergachtige karakter verdwijnt en de vlaktes worden groter en
intenser.
Als we onze tanks en camelbags tot de nok aan toe hebben
gevuld (ik neem wel 3 liter water mee op m’n rug) rij ik de woestijn in . Voor
het eerst alleen. Gelukkig rijdt er
altijd iemand van de organisatie als een soort van bezemwagen mee en doordat we
op waypoints rijden kunnen we eigenlijk niet verdwalen. Lekker gevoel!
Ik geniet van de ongelooflijke eenzaamheid in de woestijn.
Ik stop regelmatig om even van de stilte om me heen te genieten.
Langzaam
doemen ook hier de bergen op en een prachtig landschap van bergen, zandduinen,
enorme duinvelden met kamelengras en vlaktes wisselen elkaar af. Ik geniet van
elke seconde en kom met een grote smile binnen.
De twee dagen erna spelen we heerlijk in de zandduinen. Ik
merk dat het rijden in diep zand me nog veel energie kost en meer oefening
nodig heeft. Ik blijf veelal in de lage duinen en leer hoe de golven van zand
het beste ‘aangepakt’ kunnen worden.
Ik geniet enorm van de avondzon die een prachtig schaduwspel
op de duinen achterlaten.
Tja, trailrunnen doe ik ook graag en de volgende ochtend
besluit ik vroeg de hoogste duin op te rennen. Een geweldige ervaring en
bovenop staan een paar motorrijders me vreemd aan te kijken.
Wat een GEWELDIG
uitzicht!
Het laatste stukje is zo steil, dat ik echt aan het klimmen ben en echt
met mijn tong op m’n knieën boven op kom!
De twee laatste dagen gaan dwars door de Atlas weer terug
naar Marrakech. Tja, als je denkt dat die dagen dezelfde zijn als de eerste
twee die heeft het mis. Allemachtig, wat zien we een ongehoord mooie
landschappen. De canyons rijgen zich aaneen. Diepe kloven rijden we soms over de weg en soms al
vechtend door de met enorme keien bedekte rivierbodem. Ik geniet, maar ben blij
met m’ n ijzersterke conditie, het vergt best veel van je!
Hoogtepunt is toch wel een pas omhoog waarbij we zeker een kilometer
of 6 vechtend op een pad met rotsen en keien omhoog vechten. Ik stop maar een
paar keer om even uit te rusten, bovenop ben ik zo trots als een pauw!
De laatste dag lijkt het alsof ik door de Grand Canyon aan het
rijden ben, de kloof is zo ongelooflijk immens, dat ik er stil van wordt.
Het toetje is een prachtige kloof waar we door rijden, links
en rechts afgewisseld met enorme watervallen en opstaande bergranden.
Moe, maar voldaan kom ik aan op het eindpunt. Mighty
Morocco!
Sommige foto's zijn van Gerjan Leppink van Leppink Adventure (http://www.leppinkadventure.nl/)
